Ανάσταση (3) Και λίγα λόγια για τη σταύρωση

Συνέχεια από εδώ

Για να καταφέρει όμως να φταρνιστεί ο Ιησούς,

για να καταφέρει δηλ. να συνέλθει από τη βαθιά αλλά αναστρέψιμη διαδικασία που σήμερα ονομάζουμε «γενική αναισθησία» και στην οποία βυθίστηκε όταν εμποτίστηκε με το μίγμα των ναρκωτικών ουσιών που του προσφέρθηκε επάνω στο σταυρό (καρωτικό «όξος»),
κι έτσι ν’ απομακρυνθούν όλοι (ανανήψας και θεράποντες) εκ του τάφου ήσυχα κι ωραία πριν καταφτάσουν την επομένη το πρωί οι φρουροί για να… φυλάξουν τον τάφο,

υπήρχε μια αναγκαία προϋπόθεση: Να καταφέρουν προηγουμένως να τον αποκαθηλώσουν σώο και αβλαβή απ’ τον σταυρό, χωρίς δηλ. να του σπάσουν τα πόδια οι Ρωμαίοι όπως έκαναν με τους δύο ληστές ώστε να επισπεύσουν το θάνατό τους.

Πώς όμως θα το κατάφερναν αυτό, εκείνοι που συνέλαβαν και έθεσαν σ’ εφαρμογή όλο αυτό το σχέδιο; Πώς θα κατάφερναν να τον αποκαθηλώσουν ζωντανό απ’ το σταυρό μπροστά στα μάτια των Ρωμαίων; Κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον. Τους καταδικασμένους στην ατιμωτική και βάρβαρη εκτέλεση της σταύρωσης, οι Ρωμαίοι ΔΕΝ τους κατέβαζαν ποτέ απ’ το σταυρό πριν πεθάνουν. Δεν τους κατέβαζαν ακόμη κι όταν πέθαιναν παρά τους άφηναν για μέρες στην κοινή θέα για παραδειγματισμό ώσπου ν’ αρχίσουν να σήπονται. Και ποτέ δεν παραδίδονταν τα σώματά τους στις οικογένειες ή στους οικείους τους αλλά ρίχνονταν σε ένα λάκκο έξω απ’ την πόλη.

Ποτέ; Χμ, υπήρχε ΜΙΑ μόνον εξαίρεση. Μία εξαίρεση που εφαρμοζόταν αποκλειστικά και μόνον στην Ιουδαία. Μια εξαίρεση κατά την οποία οι σταυρωμένοι δεν παρέμεναν επάνω στο σταυρό αλλά αποκαθηλώνονταν την ίδια ημέρα της σταυρώσεως.

Μόνο που αυτή η εξαίρεση, εφαρμοζόταν μόνο μια συγκεκριμένη ημέρα του χρόνου και ποτέ, σε καμία άλλη μέρα. Μόνο μια ημέρα του χρόνου κατέβαζαν τους καταδικασμένους αυθημερόν απ’ το σταυρό (αφού επέσπευδαν το θάνατό τους με σπάσιμο των ποδιών τους και δι ανασκολοπισμού).

Η μοναδική αυτή ημέρα, ήταν η παραμονή του Πάσχα των Εβραίων! Της μεγαλύτερης εορτής του ιουδαϊσμού!

Και ω του θαύματος – γι αυτό είναι μεγάλος ο Θεός – συμπτωματικά, απ’ τις 365 μέρες του χρόνου, έτυχε η σταύρωση του Χριστού να γίνει αυτή τη συγκεκριμένη ημέρα!

Με την πληροφορία αυτή, ίσως αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε για ποιο λόγο επέμεναν τόσο πολύ και φρενιασμένα οι υποτιθέμενοι «εχθροί», του, δηλ. η ιερατική κάστα, να γίνει οπωσδήποτε η σταύρωση, χωρίς καμία αναβολή, εκείνη τη συγκεκριμένη ημέρα του χρόνου: Δηλαδή την παραμονή του Πάσχα!

Διότι μόνον εκείνη τη μέρα επέτρεπαν εθιμοτυπικώς οι Ρωμαίοι την αποκαθήλωση των εσταυρωμένων - οι σταυρωμένοι όπως είπαμε έμεναν για μέρες επάνω στο σταυρό και επίσης απαγορευόταν η ταφή τους: τα σώματά τους «ριχνόταν στο σκουπιδότοπο της πόλης ή αφηνόταν επάνω στο σταυρό για να γίνουν τροφή στα όρνια και στα άγρια θηρία» (Κουϊντιλιανός 35 – 95 μ.Χ, Decl. 274 & Joe E. Zias Ccience and Archaeology Group the Hebrew University).

Οποιαδήποτε άλλη ημέρα λοιπόν, ο καημένος ο Ιησούς (Γιεσούα στα εβραϊκά) θα έπρεπε να υποστεί την προβλεπόμενη φοβερή διαδικασία της δημόσιας σήψης και αποστέωσης χωρίς κανένα δικαίωμα αποκαθήλωσης αφού η συγκεκριμένη οδυνηρή και ατιμωτική ποινή, έναν και μόνο σκοπό εφαρμογής είχε: τον παραδειγματισμό και τον εκφοβισμό!

Όπως όμως γράφει ο Ιωάννης (ΙΘ: 31):
Οι δε Ιουδαίοι, διά να μη μείνωσιν επί του σταυρού τα σώματα εν τω σαββάτω, επειδή ήτο παρασκευή· διότι ήτο μεγάλη εκείνη η ημέρα του σαββάτου· παρεκάλεσαν τον Πιλάτον διά να συνθλασθώσιν αυτών τα σκέλη, και να σηκωθώσιν.
δηλ. «οι Ιουδαίοι, για να μην παραμείνουν τα σώματα επάνω στους σταυρούς την επομένη που ξημέρωνε Σαββάτο – διότι ήταν Παρασκευή – επειδή το Σάββατο ήταν η μεγάλη γιορτή, ζήτησαν από τον Πιλάτο να σπάσουν τα σκέλη των καταδικασθέντων και να τους πάρουν από εκεί».

Βιάζονταν «οι Ιουδαίοι» να κατεβεί το σώμα του Ιησού μια ώρα αρχύτερα ώστε ν’ αρχίσει η διαδικασία της ανάνηψης πριν εκδηλωθούν τυχόν επιπλοκές, τόσο που δεν αφέθηκαν στο εθιμοτυπικό αλλά ζήτησαν απ’ τον Πιλάτο να επισπεύσει την αποκαθήλωση αμέσως με το σουρούπωμα της μέρας (Παρασκευής, διότι η αλλαγή της μέρας άρχιζε γύρω στις 9 το βράδυ).

Οι άλλοι δύο φουκαράδες λοιπόν υπέστησαν το σπάσιμο των ποδιών τους για να πεθάνουν, για τον Γιεσούα (Ιησού) όμως, πείστηκαν οι Ρωμαίοι ότι είχε πεθάνει λόγω της δυσδιάκριτης αναπνευστικής λειτουργίας μετά την κατάποση των καρωτικών ουσιών, οι οποίες ρίχνουν σε βαθύ λήθαργο και δίνουν την ψευδαίσθηση του θανάτου – κάτι στο οποίο από την αρχή πόνταραν οι σκηνοθέτες όλου αυτού του θεϊκού θεάτρου.

Πώς όμως ήταν σίγουροι ότι θα τους δοθεί στους ίδιους η άδεια για την αποκαθήλωση και για την «ταφή» του; Διότι μην ξεχνούμε ότι χωρίς αποκαθήλωση και «ταφή», «ανάσταση» εκ νεκρών δεν θα μπορούσε να υπάρξει.

Για τα ήθη που επικρατούσαν εν σχέσει με την εορτή του Πάσχα και τις θανατικές εκτελέσεις στην εποχή του, έγραφε λίγα μόλις χρόνια πριν ο Φίλων ο Ιουδαίος (25 π.Χ. – 40 μ.Χ):
«οι ορθά πολιτευόμενοι Ρωμαίοι άρχοντες έθος είχαν κανέναν να μην τιμωρούν μέχρι να διεξαχθούν οι επιφανείς τελετές… είδα μάλιστα κάποιους (λόγω Πάσχα) να αξιώνουν την ταφή των σταυρωμένων συγγενών τους και να τους αποδίδονται… και για να φυλαχτεί το ιεροπρεπές της εορτής, διέταζαν ακόμη και ο μη αποθανών επί του σταυρού, ζωντανός να ανασκολοπίζεται ώστε να αποκρύπτονται στη γη και να μη δύει ο ήλιος επί των εσταυρωμένων» (Φίλων ο Ιουδαίος: Εις Φλάκκον 81.4 & Περί διαταγμάτων 3.152.3).

Υπήρχε λοιπόν ήδη και λειτουργούσε, όπως μας πληροφορεί ο Φίλων, η διευθέτηση της ρωμαϊκής εξουσίας που προέβλεπε ώστε την παραμονή της μεγάλης τελετής (δηλ. το απόγευμα της Παρασκευής του Πάσχα), οι εσταυρωμένοι να αποκαθηλώνονται και όσοι δεν είχαν πεθάνει να θανατώνονται με ανασκολοπισμό ώστε να μη δύσει ο ήλιος πάνω τους, διότι με τη δύση του ηλίου άρχιζε η επόμενη μέρα, δηλ. το Σάββατο της μεγάλης ιουδαϊκής εορτής του Πάσχα!

Και μόνο τη συγκεκριμένη αυτή μέρα (όπως μας πληροφορεί ο Φίλων), ορισμένοι συγγενείς και οι οικείοι (εφόσον είχαν την κοινωνική και οικονομική επιφάνεια για τις δημόσιες σχέσεις με τις ρωμαϊκές αρχές) μπορούσαν να πάρουν την άδεια για να ενταφιάσουν οι ίδιοι το σώμα του ανθρώπου τους.

Πολλά τα θεϊκά θαύματα, τόσο που οπωσδήποτε πρέπει να δοξάζουμε το όνομα του μεγαλοδύναμου! Που τα κανόνισε έτσι με την άπειρη σοφία του, ώστε ο Γιεσούα να οδηγηθεί στο σταυρό τη μοναδική ημέρα του έτους που λόγω της εορτής, ίσχυαν τα εντελώς ιδιαίτερα αυτά μέτρα των Ρωμαίων για τους εσταυρωμένους στην Ιουδαία!

Τυχερός και ο καημένος ο Γιεσούα βέβαια που είχε σε ετοιμότητα καλούς και άξιους φίλους στο πλάι του εκείνες τις δύσκολες ώρες, διότι, αν και βρισκόταν όχι περισσότερο από μιάμιση ή το πολύ δυο ώρες στο σταυρό, γλιτώνει το φρικτό δι’ ανασκολοπισμού ή δια σπασίματος των ποδιών θάνατο… πίνοντας στο σωστό χρόνο το κατάλληλο «όξος»! Λέγοντας δηλ. τη συνθηματική λέξη «διψώ», φρόντισαν αμέσως να του προσφέρουν τον υπνοφόρο σπόγγο με το καρωτικό «όξος» που λειτούργησε αμέσως, παραδίδοντας το πνεύμα του σ’ ένα βαθύ λήθαργο:
Μετά τούτο γινώσκων ο Ιησούς ότι πάντα ήδη ετελέσθησαν διά να πληρωθή η γραφή, λέγει· Διψώ. Έκειτο δε εκεί αγγείον πλήρες όξους· και εκείνοι γεμίσαντες σπόγγον από όξους και περιθέσαντες εις ύσσωπον προσέφεραν εις το στόμα αυτού. Ότε λοιπόν έλαβε το όξος ο Ιησούς, είπε, Τετέλεσται· και κλίνας την κεφαλήν παρέδωκε το πνεύμα (Ιωάννης ΙΘ: 28-30).

Το ψυχόδραμα λοιπόν της ανάστασης μπορούσε να παιχθεί μόνο τη συγκεκριμένη μέρα: την παραμονή της μεγάλης γιορτής του Πάσχα! Οποιαδήποτε άλλη μέρα, ο Γιεσούα θα είχε την τύχη όλων των υπολοίπων θανατοποινιτών στο σταυρό που «γυμνοί δε σταυρούνται και τας σάρκας αυτών απολλύουσιν οι σταυρωθέντες» (Artemidorus Onir.: 2.53.6).

Γι αυτό και όλα δρομολογήθηκαν με σχεδιασμό λεπτομέρειας: Σύλληψη βράδυ Πέμπτης προς ξημερώματα Παρασκευής, επιμονή και αφόρητη πίεση στον Πιλάτο (εντελώς ακατανόητη σε άλλη περίπτωση μια τέτοια φούρια) να καταδικαστεί και να εκτελεστεί την ίδια εκείνη μέρα, και μάλιστα παραμονή του Πάσχα!! Ξαφνική είσοδος στην ιστορία ενός αγνώστου μέχρι τότε αλλά ισχυρού παράγοντα (Ιωσήφ εξ’ Αριμαθαίας) που πετυχαίνει από τον Πιλάτο την άδεια ταφής και υποδεικνύει μάλιστα και τον ευρύχωρο (ώστε να γίνουν όλες οι απαιτούμενες ενέργειες για την ανάνηψη) έτοιμο τάφο. Σε ετοιμότητα κι ο Φαρισαίος Νικόδημος, έχοντας έτοιμα 50 κιλά! αλόη και διάφορα άλλα απαραίτητα υλικά!

Τον αποκαθήλωσαν, πήγαν στον ευρύχωρο και μεγάλο τάφο και ξεκίνησαν τις διαδικασίες ανάνηψης. Μέχρι τα χαράματα της επομένης το πολύ, είχαν τελειώσει. Φεύγοντας έκλεισαν πίσω τους και την πόρτα (του τάφου).

Οι ιερείς, μόλις την επομένη το πρωί πηγαίνουν στον Πιλάτο και του ζητούν φρουρούς για να φυλάνε σκοπιά μην και… κλέψουν οι μαθητές το σώμα για να πουν ότι αναστήθηκε!
Πράγματι στέλνεται η φρουρά και σφραγίζει και τον τάφο για σιγουριά.
Αυτό που δεν γνώριζαν όμως οι φρουροί (αλλά γνώριζαν πολύ καλά εκείνοι που επίτηδες τους έστειλαν για να ενισχύσουν τις φήμες περί αναστάσεως), ήταν ότι φυλάγανε σκοπιά σε έναν ήδη άδειο τάφο!
Διότι η ανάσταση είχε ήδη προηγηθεί (τη βοηθεία των πταρνιστικών βεβαίως αλλά και των άλλων βοηθημάτων ανανήψεως που αναφέρουμε εδώ).

Ευτυχώς,
διότι ποιος θα το ’λεγε ότι εμείς, οι αμαρτωλοί, οφείλουμε τη σωτηρία μας στο τόσο ταπεινό και περιφρονημένο πιπέρι αλλά και στα λοιπά πταρνιστικά!

Όλα τα στοιχεία που παραθέτω καθώς κι η εκπληκτική συλλογιστική που αναπτύσσεται, τα έχω δανειστεί απ’ το βιβλίο του Μιχάλη Καλόπουλου «ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ» που κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία. Πάρτε το, θα σας λυθούν πάμπολλες απορίες για πάρα πολλά ζητήματα για το σύνολο της Καινής αλλά και της Παλαίάς Διαθήκης. Εγώ στα άρθρα αυτά παραθέτω ελάχιστα μόνον από τα συγκλονιστικά στοιχεία που προσκομίζει ο συγγραφέας.

Συνεχίζεται εδώ