Ανάσταση (2) Τι ακριβώς συνέβη μέσα στον Τάφο;

Συνέχεια απο εδώ

Γράφει όπως είδαμε ο καθηγητής Ιατρικής Αριστοτέλης Κούζης:
«Μετά την εγχείρηση χορηγούσαν αναληπτικά προς όσφρησιν, ώστε να αποτραπεί ο ύπνος στον οποίον οι εγχειριζόμενοι εβυθίζοντο για μέρες μετά την εγχείρηση»
(Αριστοτέλης Κούζης, καθηγητής της Ιστορίας της Ιατρικής στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Από το άρθρο του στην Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη στο λήμμα Νάρκωση).

Τι είδους ήταν αυτά τα αναληπτικά; Έγραφε ένας γιατρός του 7^ου μ.Χ. αιώνα: «μανδραγόρα καταποθέντος ευθέως κάρος (σ.σ., ύπνωση) ακολουθεί και έκλυσις, ώστε κατά μηδέν διαφέρει το πάθος του καλούμενου λήθαργου».
Για το πώς συνεφέρουν από το λήθαργο, έγραφε στη συνέχεια ο ίδιος: «διατηρούμε την κεφαλή έμβροχη με ρόδινο όξος, με κινήσεις διεγείρουμε (σ.σ., τραντάζουμε) την κεφαλή και το σώμα και δίνουμε να οσφρανθεί πιπέρι… αν επιμένει ο λήθαργος, τότε του δίνουμε και τα (σ.σ. υπόλοιπα) πταρμικά και χρησιμοποιούμε και τα άλλα γνωστά βοηθήματα*» (Paulus Med. Aegineta «περί μανδραγόρου» 5.45. Και «θεραπεία ληθάργου»3.9).
Φυσικά οι βασικές συμβουλές του ήταν δανεισμένες απ’ τον μεγάλο Γαληνό (που έζησε λίγο μετά από την εποχή του Ιησού), ο οποίος όπως είπαμε, στις ληθαργικές καταστάσεις συνιστούσε μεταξύ άλλων «πταρμικοίς χρησόμεθα». Δηλαδή πταρνιστικά! (Γαληνού θεραπευτική Βιβλίο Ν. 10.31.9).
* Τα «άλλα γνωστά βοηθήματα» τα οποία αναφέρει παρακάτω είναι «φλεβοτομία, κλύσμα, ξύρισμα κεφαλής, ελαφρό κάψιμο, τράνταγμα, εντριβές των άκρων και βίαιο τράβηγμα των τριχών».

Όπως βλέπουμε λοιπόν, όχι μόνο μπορούσαν στην αρχαία εποχή να ρίξουν κάποιον τεχνητά σε λήθαργο, και μάλιστα με την κατάποση του κατάλληλου υγρού από βρεγμένο σπόγγο (σε τόσο βαθύ λήθαργο τόσο ώστε να του κάνουν ακόμη και τομές στο σώμα), αλλά με τις κατάλληλες μεθόδους (ανάμεσά τους και η χρησιμοποίηση «πταρμικών») κατάφερναν να τον επαναφέρουν!

Ήταν γνωστές οι μέθοδοι αυτοί στο εβραϊκό ιερατείο; Όχι μόνο ήταν γνωστές όπως φαίνεται αλλά παρόμοιες μεθόδους χρησιμοποιούσαν από αιώνες πριν για να παραμυθιάζουν το λαό με δήθεν θαύματα «νεκραναστάσεων», μην ξεχνάμε τους ειδήμονες σ’ αυτά τα κόλπα Ηλία και Ελισαίο όπου «το παιδίον επταρνίσθη έως επτάκις και ήνοιξε το παιδίον τους οφθαλμούς αυτού» (Δ΄ Βασιλειών Δ: 31-37).

Η εμπειρία όπως γνωρίζουμε μεταφέρεται στα ιερατεία από γενιά σε γενιά. Μην ξεχνούμε ότι στην αποκαθήλωση του Ιησού εκ του σταυρού, δεν συμμετείχε μόνον ο βουλευτής (;) Ιωσήφ εξ Αριμαθαίας, άνθρωπος ισχυρός, αλλά κατέφτασε μετά από λίγο και ο Φαρισαίος Νικόδημος, όχι μόνος του αλλά μεταφέροντας «μίγμα σμύρνας και αλόης έως εκατόν λίτρας»! (Ιωάννης ΙΘ: 39).

Εκτός του ότι την αλόη οι αρχαίοι δεν τη χρησιμοποιούσαν για την επάλειψη νεκρών αλλά αντιθέτως, για θεραπευτικούς σκοπούς*, σκεφτήκατε ποτέ πόσο ζύγιζαν τα εκατό λίτρα μιγμάτων που έφερε ο Νικόδημος - με τη βοήθεια των υπηρετών του προφανώς; Ζύγιζαν κάτι παραπάνω από 50 κιλά! Να θεωρήσουμε ότι 50 κιλά δεν είναι υπερβολικά για την επάλειψη κάποιου νεκρού σώματος;
Σίγουρα είναι υπερβολικά, όπως σίγουρα ΔΕΝ είναι υπερβολικά για τις ανάγκες της περιποίησης για τη σύντομη ανάνηψη και επαναφορά ενός ταλαιπωρημένου και αναισθητοποιημένου ανθρώπου. Διότι η όλη διαδικασία της ανάνηψης έπρεπε να γίνει σε διάστημα ελάχιστων ωρών, με άκρα μυστικότητα, μέσα στο περιβάλλον ενός τάφου – τάφου πολυτελείας και ευρύχωρου (του τάφου που στην κατάλληλη στιγμή «προσέφερε» ο βουλευτής Ιωσήφ εξ Αριμαθαίας).

* (Την αλόη τη χρησιμοποιούσαν επίσης οι Αιγύπτιοι για το βαλσάμωμα (ταρίχευση) των νεκρών. Κανένας όμως ευαγγελιστής δεν λέει ότι τον ταρίχευσαν τον Χριστό).

Για να μην ξεχνιόμαστε, όλα αυτά (σταύρωση, αποκαθήλωση και μεταφορά στον ευρύχωρο και πεντακάθαρο τάφο) συμβαίνουν το βράδυ της Παρασκευής. Μέχρι τα χαράματα της επομένης (Σάββατο) έπρεπε να τελειώσουν και να απομακρυνθούν όλοι από εκεί. Κι όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι (μηδέ του «νεκρού» εξαιρουμένου).

Κι εδώ συμβαίνει κάτι το εντελώς αξιοπερίεργο! Ποιο είναι αυτό; Το ότι μόλις την επομένη το πρωί «θυμούνται» οι αρχιερείς κι οι Φαρισαίοι να πάνε και να ζητήσουν απ’ τον Πιλάτο να φρουρήσει και να σφραγίσει τον τάφο! Κι αναρωτιέται κανείς, για ποιο λόγο δεν το έκαναν νωρίτερα; Για ποιο λόγο άφησαν ολόκληρη νύχτα τους «εχθρούς» τους, με το πολύτιμο σώμα μέσα στα χέρια τους, να έχουν απεριόριστο χρόνο για να τον αξιοποιήσουν το χρόνο αυτό κατά τον καλύτερο τρόπο; Υπάρχουν απαντήσεις σ’ αυτό;
Διότι το γεγονός αυτό προκαλεί εύλογες απορίες (όχι σε όλους βέβαια αλλά μόνον σε όσους δεν έχουν μελετήσει τα κείμενα των ευαγγελιστών και παραμένουν με τις εντυπώσεις της «εχθρότητας» μεταξύ Φαρισαίων και Ιησού - Γιεσούα στα εβραϊκά – που τους έμαθαν απ’ το σχολείο). Το ότι δηλ. ζητούν απ’ τον Πιλάτο να φρουρήσει και να σφραγίσει τον τάφο, μόλις τα ξημερώματα της επομένης! Κατόπιν εορτής δηλαδή! Διότι ότι ήταν να γίνει, έγινε τις νυχτερινές ώρες της Παρασκευής μέχρι τα χαράματα του Σαββάτου.

Κατά τη διάρκεια της νύχτας δηλ., μέσα στον ευρύχωρο τάφο που παραχώρησε ο Ιωσήφ εξ’ Αριμαθαίας, κάποιοι άνθρωποι χρησιμοποιώντας 50 κιλά αλόης και διαφόρων άλλων μιγμάτων, ξεκινούσαν την προσπάθεια για να καταφέρουν να τον επαναφέρουν από τη βαθιά αλλά αναστρέψιμη διαδικασία που σήμερα ονομάζουμε «γενική αναισθησία», στην οποία βυθίστηκε όταν εμποτίστηκε με το μίγμα των ναρκωτικών ουσιών (καρωτικό «όξος») που του προσφέρθηκε επάνω στο σταυρό.

Όσοι ήταν εκεί γύρω εκείνες τις κρίσιμες ώρες κρατώντας τσίλιες, σίγουρα θα άκουσαν κάποια στιγμή μέσα από τον τάφο… φταρνίσματα!

Το θαύμα της ανάστασης ολοκληρωνόταν!

Όλα τα στοιχεία που παραθέτω καθώς κι η εκπληκτική συλλογιστική που αναπτύσσεται, τα έχω δανειστεί απ’ το βιβλίο του Μιχάλη Καλόπουλου «ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ» που κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία. Ελάχιστα μόνον από τα συγκλονιστικά στοιχεία που προσκομίζει ο συγγραφέας, παραθέτω στα άρθρα αυτά.

Συνεχίζεται εδώ