ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

Κάνε το μαγικό κλικ

για να βρεθείς στο άρθρο:

Ανάσταση (1) Πώς κατάφερε κι αναστήθηκε ο Χριστός;...


Ανάσταση (2) Τι ακριβώς συνέβη μέσα στον Τάφο;


Ανάσταση (3) Και λίγα λόγια για τη σταύρωση


Ανάσταση (4) «Κέντησαν» ή λόγχισαν τον Ιησού;


Περί πρωτοχριστιανικών κοινοτήτων


Πρωτοχριστιανικές κοινότητες και ΟΟΔΕ

Ανάσταση (4) «Κέντησαν» ή λόγχισαν τον Ιησού;

συνέχεια από εδώ

Πριν προχωρήσουμε σ’ αυτό το χωρίο του Ιωάννη, ας πούμε δυο λόγια για τις υπόνοιες που άφησα περί του ρόλου των Φαρισαίων στο όλο σκηνικό. Για την υποτιθέμενη «εχθρότητα» μεταξύ του Ιησού (Γιεσούα) και των Φαρισαίων, ρίξτε μια ματιά στους μεταξύ τους διαλόγους. Θα διαπιστώσετε ότι
α) ο Ιησούς τους βρίζει συνεχώς, δημοσίως, μπροστά σε κόσμο αλλά ωστόσο στις ιδιωτικές συνευρέσεις τους – επισκέψεις σε σπίτια τους όπου τραπεζώνεται και συντρώγει μαζί τους κλπ – είναι πολύ φιλικός.
β) Αυτοί δεν του επιτίθενται ποτέ φραστικά, αντιθέτως είναι ήπιοι απέναντί του
γ) Η κριτική που του ασκούν (δημοσίως) είναι επουσιώδης, και στην ουσία του δίνουν πάσες για να τους την κατηγορεί. Π.χ. επιμένουν στο πασιφανές ηλίθιο επιχείρημα του ότι "θεραπεύει" Σάββατο, πράγμα που τους καθιστά αντιπαθείς στον κόσμο.
Φαρισαίοι και Γραμματείς ήταν άνθρωποι με γνώσεις των γραφών, και όμως, παρατηρείς στα τέσσερα ευαγγέλια να ανέχονται να τους λούζει με ύβρεις, χωρίς να αναπτύσσουν ούτε ένα επιχείρημα της προκοπής στα όσα τους λέει και τους πάει κόντρα! Λες και πρόκειται για καθυστερημένους!

Σικέ παιχνίδι!

Φυσικά, για να δει κανείς όλες αυτές τις αντιφάσεις στη σχέση του με τους Φαρισαίους, θα πρέπει να κάνει τον κόπο να διαβάσει προσεκτικά τα κείμενα των συνοπτικών ευαγγελιστών και να μην παραμείνει στα όσα αφελή του έμαθαν στο σχολείο.

Υπάρχει ωστόσο ένα εδάφιο που φαινομενικά ανατρέπει όλη τη συλλογιστική αυτών των άρθρων που παρέθεσα: Το εδάφιο όπου τον Ιησού τον «κέντησε» με τη λόγχη του ένας Ρωμαίος στρατιώτης:
εις δε τον Ιησούν ελθόντες, ως είδον αυτόν ήδη τεθνηκότα, δεν συνέθλασαν αυτού τα σκέλη, αλλ' εις των στρατιωτών εκέντησε με λόγχην την πλευράν αυτού, και ευθύς εξήλθεν αίμα και ύδωρ (Ιωάννης ΙΘ: 33 – 34).

Θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι το σχετικό με το γεγονός της λόγχης το αναφέρει μόνον ο Ιωάννης. Πράγμα που το είχε εντοπίσει κι ο Έλληνας Πορφύριος (3^ος αι. μ.Χ.), ο οποίος μάλιστα αμφισβητεί απερίφραστα τη σταύρωση αποκαλώντας την "ανύπαρκτη" στο έργο του «Κατά Χριστιανών»:
ΙΙ, 13. Σε άλλο κεφάλαιο θα δειχτεί ότι ολόκληρη η ιστορία του θανάτου του ήταν αποκύημα φαντασίας. Γράφει ο Ιωάννης: «Μα όταν ήλθαν στον Ιησού, βλέποντας πως ήταν ήδη νεκρός, δεν συνέτριψαν τα σκέλη του: μόνο ένας από τους στρατιώτες εκέντησε με τη λόγχη τα πλευρά του κι αμέσως βγήκε αίμα και νερό».
Μόνο ο Ιωάννης το είπε αυτό. Κανείς από τους άλλους. Να γιατί θέλει να καταθέσει και την εξής μαρτυρία για να στηρίξει τα λεγόμενά του: «Κι εκείνος που τα είδε έχει δώσει μαρτυρία γι αυτά, κι είναι αληθινή η μαρτυρία του.» [Ιωάννης, 19.35]. Αυτή τη δήλωση, νομίζω, μόνο ένας ανόητος θα την έκανε. Πώς θα μπορούσε να ’ναι αληθινή μια μαρτυρία, όταν δεν αφορά σε πραγματικό συμβάν θανάτου; Οι μαρτυρίες δίνονται για πράγματα υπαρκτά. Για τα ανύπαρκτα τι μαρτυρία να δοθεί; (Μακαρίου Μάγνητος, Αποκριτικός προς Έλληνες ΙΙ 12- ΙΙ-15).

Μόνον ο Ιωάννης λοιπόν αναφέρει το γεγονός του «λογχισμού» και κανένας από τους άλλους τρεις ευαγγελιστές. Και για να ενισχύσει την αναφορά του αυτή ο Ιωάννης, βάζει αργότερα τον Ιησού να λέει στον Θωμά να θέσει το χέρι του και στο πλευρό του. Μόνο που και για το «γεγονός» αυτό (του Θωμά) κάνει λόγο και πάλι μόνον ο Ιωάννης! Οι υπόλοιποι ευαγγελιστές τρέφουν άγνοια! «Ίδετε τας χείράς μου και τους πόδας μου, ότι αυτός εγώ ειμι» λέει ο Λουκάς (ΚΔ 39), αναφέροντας τα χέρια και τα πόδια του αλλά όχι το τραύμα στα πλευρά.

Το γεγονός είναι επινοημένο – δεν έχω το χρόνο τώρα να μπω σε περαιτέρω ανάλυση, όποιος θέλει περισσότερα στοιχεία ας αγοράσει το βιβλίο του Καλόπουλου. Άλλωστε βλέπουμε ότι ο Ιωάννης διαλέγει προσεκτικά τη λέξη: δεν γράφει «λόγχισε» ή «τρύπησε», γράφει «εκέντησε με λόγχην την πλευράν αυτού».
Η λέξη «εκέντησε» προέρχεται από το κεντώ που μπορεί μεν να σημαίνει νύσσω, κεντρίζω, πλήττω, τραυματίζω αλλά ταυτόχρονα σημαίνει και αγκυλώνω, τσιμπώ, ενοχλώ όπως π.χ. «κεντρίζω τον ίππο» (χωρίς να τον τραυματίζω), εξ’ ου και η έκφραση «κεντήσαι τον Πήγασον ίππον Βελλερεφόντην».
Η λέξη λοιπόν είναι προσεκτικά διαλεγμένη ώστε να σημαίνει περισσότερο ένα ελαφρύ σπρώξιμο με λόγχη για να διαπιστωθεί η έλλειψη αντιδράσεων, παρά ένα θανατηφόρο διατρητικό χτύπημα.

Όπως όμως εξηγήσαμε με βάση τις επιστημονικές διατριβές από την αρχαιότητα, ο Γιεσούα έχοντας ποτιστεί με το μίγμα των προσεκτικά διαλεγμένων καρωτικών, μπορούσε να δεχθεί από κάψιμο μέχρι βαθύ κόψιμο χωρίς καμιά αντίδραση (μέχρι και εγχειρήσεις κρανίου ή αποκοπής χειρών είδαμε ότι έκαναν την εποχή εκείνη με τις ναρκωτικές ουσίες).

Οι συντάκτες λοιπόν του συγκεκριμένου ευαγγελίου που φέρει το όνομα Ιωάννης, απλώς δανείζονται στοιχεία απ’ την εικόνα αυθεντικού σταυρικού θανάτου μετά από πολυήμερη αναπνευστική ταλαιπωρία. Γι αυτό τοποθετούν το νερό (και ευθέως εξήλθε αίμα και ύδωρ), δηλ. το πνευμονικό υγρό στα πλευρά του Ιησού, ώστε να κάνουν ακόμη και τη δίωρη (το πολύ δίωρη) σταύρωση να φαίνεται όσο γίνεται πιο αληθινή!
Με άλλα λόγια το αίμα και ύδωρ, δηλ. το υγρό στους πνεύμονες (πνευμονικό οίδημα), όχι μόνο δεν επιβεβαιώνεται από σχετικά πειράματα αλλά δεν έχει καμιά πιθανότητα να εμφανιστεί στον ελάχιστο χρόνο της δίωρης (το πολύ) ταλαιπωρίας του Γιεσούα επάνω στο σταυρό.

Κανένας άλλωστε – σύμφωνα με όλες τις αρχαίες πηγές - δεν πέθανε ποτέ μετά από μιάμιση ή δύο ώρες στο σταυρό. Το φοβερό αυτό έθιμο της σταύρωσης ήταν μελετημένο ώστε να παρατείνει επί μέρες την αγωνία των καταδικασμένων... Θα σκεφτείτε ίσως ότι υπάρχουν και άνθρωποι που οι αντοχές τους είναι πολύ μικρότερες έως και μηδαμινές, λ.χ. οι καρδιοπαθείς. Δεν έχω απάντηση και δεν ξέρω τι αντοχές μπορεί να είχαν όσοι καταδικασθέντες έπασχαν από καρδιοπάθειες αλλά ποια σχέση έχει κάτι τέτοιο με τον Ιησού; Εκτός κι αν δεχθούμε ότι ο «τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος» ήταν καρδιοπαθής!

Οι δύο ληστές πέθαναν εντέλει από το σπάσιμο των σκελών τους αλλά όχι μόνον. Επειδή – δυστυχώς – δεν πεθαίνει κανείς αμέσως με το σπάσιμο των ποδιών (με το τσακισμα των σκελών κρεμιόταν αβοήθητο το σώμα και ο δυστυχής καταδικασμένος πέθαινε αργά από ασφυξία) κι επειδή έπρεπε να τους κατεβάσουν πριν νυχτώσει για να τους πετάξουν στο σκουπιδότοπο (η ταφή τους όπως δείξαμε απ' το απόσπασμα του Κουϊντιλιανού απαγορευόταν), σίγουρα θα προχώρησαν στη συνέχεια σε ανασκολοπισμό (παλούκωμα – τρύπημα του σώματος με αιχμηρό ξύλο). Ο Γιεσούα… την γλίτωσε απ’ όλ’ αυτά τα οδυνηρά και βάρβαρα. Αν δεν τη γλίτωνε, η ανάστασή του θα ήταν αδύνατη.

Όσο για το πόσο ζει κανείς καρφωμένος στο σταυρό, γράφει ο διδάκτωρ Πατρολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Δ. Μπαλάνος: «ο θάνατος επί του σταυρού εβράδυνε συχνά τρεις και περισσότερες μέρες… άνθρωποι ισχυρής κράσεως πέθαιναν μετά πολυήμερη αγωνία απο πείνα και δίψα» (Η μεγάλη εβδομάς και το Πάσχα, σελ. 25 – 26).

Ένας νέος και υγιής άνθρωπος όπως ο Ιησούς ήταν σίγουρα ισχυρής κράσεως. Αν συνυπολογίσουμε οτι ήταν και "τέλειος άνθρωπος" τα ποσοστά αντοχής του μεγαλώνουν.

Υπάρχει όμως και σχετικό πείραμα αντοχής (πέρα από τους εκατοντάδες καθολικούς σε όλο τον κόσμο που κάθε Πάσχα καρφώνονται οικειοθελώς), όπως μετέφερε από ανταπόκριση ΤΟ ΒΗΜΑ:
«Ένα εκπληκτικό κατόρθωμα πέτυχαν δύο νεαροί Γάλλοι, εγκατεστημένοι στο Μόνρεαλ. Ο Πάτρικ Μπενισού και η γυναίκα του Μαρίτα, ιδρυτές σχολής γιόγκα, έμειναν σταυρωμένοι ενώπιον εκατοντάδων θεατών θέλοντας ν’ αποδείξουν ότι η πλήρης αυτοκυριαρχία μπορεί να κατανικήσει τον πόνο… Ο Πάτρικ κάρφωσε μόνος του τα πόδια του και το ένα του χέρι! Τέλος κάποιος ανέλαβε να χτυπήσει και το τελευταίο καρφί στο δεξί του χέρι! Στη θέση αυτή (σ.σ.: του σταυρωμένου) έμειναν ακίνητοι και σχεδόν μειδιόντες η Μαρίτα 22 ώρες, ο δε Πάτρικ (32 ετών) 30 ώρες!» (ΤΟ ΒΗΜΑ 21 Σεπτ. 1967 – Μόντρεαλ. Από το βιβλίο του Ιάσονα Ευαγγέλου «Το θρησκευτικό φαινόμενο» σελ. 75).

Η σταύρωση λοιπόν ήταν ειδικά επιλεγμένη για να σκοτώνει τους καταδικασθέντες αργά και βασανιστικά. Η ίδια η αφήγηση όμως της Κ.Δ. επιμένει στο ότι ο χρόνος παραμονής του Γιεσούα επάνω στο σταυρό ήταν εξωφρενικά μικρός!

Τι τον «σκότωσε» λοιπόν τον Γιεσούα;

Προφανώς το κατάλληλο όξος απ’ το σπόγγο του μανδραγόρα και των υπολοίπων καρωτικών που ειπώθηκαν. Αμέσως μετά την προκαθορισμένη γουλιά δηλητηρίων έπεσε στο βαθύ λήθαργο, ανάλογο ίσως μ’ αυτόν που έριχναν τους ασθενείς για εγχειρήσεις επώδυνες και επικίνδυνες. Τα αναφέραμε όλα αυτά εκτενέστατα.

Όλα τα υπόλοιπα είναι για τις γιαγιάδες και τους αφελείς. Άλλο να θέλει να πιστεύει κανείς στην τελική νίκη του θανάτου και σ’ έναν αναστάντα Θεό (μ' αυτόν τον Ιησού, τον καθαρά προσωπικό του καθενός δεν έχω καμία αντίθεση, αντιθέτως), πράγμα απολύτως σεβαστό (δεκάδες άλλωστε οι μύθοι των λαών, ακόμη κι οι αρχαιοελληνικοί – Άδωνις, Διόνυσος, Περσεφόνη κλπ). Κι άλλο να δέχεται την υποδούλωσή του σ' ένα σύστημα που οδήγησε στον ψυχικό εξανδραποδισμό και στην κατάλυση του πολιτισμού, καταπίνοντας αμάσητη την προπαγάνδα μιας αίρεσης του αρχαίου ιουδαϊκού ιερατείου για τον αρχιερέα τους – κατά τη τάξει Μελχισεδέκ («όπου πρόδρομος υπερ ημών εισήλθεν Ιησούς κατά την τάξιν Μελχισεδέκ αρχιερεύς γενόμενος εις τον αιώνα» γράφει ο Εβραίος Σαούλ για τον Ιησού στην Προς Εβραίους ΣΤ: 20).

Όλα τα στοιχεία των τεσσάρων άρθρων με τίτλο "Ανάσταση" καθώς κι η εκπληκτική συλλογιστική που αναπτύσσεται, τα έχω δανειστεί απ’ το βιβλίο του Μιχάλη Καλόπουλου «ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ» που κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία. Πάρτε το, θα σας λυθούν πάμπολλες απορίες για πάρα πολλά ζητήματα για το σύνολο της Καινής αλλά και της Παλαίάς Διαθήκης. Εγώ στα άρθρα αυτά παρέθεσα ελάχιστα μόνον από τα συγκλονιστικά στοιχεία που προσκομίζει ο συγγραφέας.

Ανάσταση (3) Και λίγα λόγια για τη σταύρωση

Συνέχεια από εδώ

Για να καταφέρει όμως να φταρνιστεί ο Ιησούς,

για να καταφέρει δηλ. να συνέλθει από τη βαθιά αλλά αναστρέψιμη διαδικασία που σήμερα ονομάζουμε «γενική αναισθησία» και στην οποία βυθίστηκε όταν εμποτίστηκε με το μίγμα των ναρκωτικών ουσιών που του προσφέρθηκε επάνω στο σταυρό (καρωτικό «όξος»),
κι έτσι ν’ απομακρυνθούν όλοι (ανανήψας και θεράποντες) εκ του τάφου ήσυχα κι ωραία πριν καταφτάσουν την επομένη το πρωί οι φρουροί για να… φυλάξουν τον τάφο,

υπήρχε μια αναγκαία προϋπόθεση: Να καταφέρουν προηγουμένως να τον αποκαθηλώσουν σώο και αβλαβή απ’ τον σταυρό, χωρίς δηλ. να του σπάσουν τα πόδια οι Ρωμαίοι όπως έκαναν με τους δύο ληστές ώστε να επισπεύσουν το θάνατό τους.

Πώς όμως θα το κατάφερναν αυτό, εκείνοι που συνέλαβαν και έθεσαν σ’ εφαρμογή όλο αυτό το σχέδιο; Πώς θα κατάφερναν να τον αποκαθηλώσουν ζωντανό απ’ το σταυρό μπροστά στα μάτια των Ρωμαίων; Κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον. Τους καταδικασμένους στην ατιμωτική και βάρβαρη εκτέλεση της σταύρωσης, οι Ρωμαίοι ΔΕΝ τους κατέβαζαν ποτέ απ’ το σταυρό πριν πεθάνουν. Δεν τους κατέβαζαν ακόμη κι όταν πέθαιναν παρά τους άφηναν για μέρες στην κοινή θέα για παραδειγματισμό ώσπου ν’ αρχίσουν να σήπονται. Και ποτέ δεν παραδίδονταν τα σώματά τους στις οικογένειες ή στους οικείους τους αλλά ρίχνονταν σε ένα λάκκο έξω απ’ την πόλη.

Ποτέ; Χμ, υπήρχε ΜΙΑ μόνον εξαίρεση. Μία εξαίρεση που εφαρμοζόταν αποκλειστικά και μόνον στην Ιουδαία. Μια εξαίρεση κατά την οποία οι σταυρωμένοι δεν παρέμεναν επάνω στο σταυρό αλλά αποκαθηλώνονταν την ίδια ημέρα της σταυρώσεως.

Μόνο που αυτή η εξαίρεση, εφαρμοζόταν μόνο μια συγκεκριμένη ημέρα του χρόνου και ποτέ, σε καμία άλλη μέρα. Μόνο μια ημέρα του χρόνου κατέβαζαν τους καταδικασμένους αυθημερόν απ’ το σταυρό (αφού επέσπευδαν το θάνατό τους με σπάσιμο των ποδιών τους και δι ανασκολοπισμού).

Η μοναδική αυτή ημέρα, ήταν η παραμονή του Πάσχα των Εβραίων! Της μεγαλύτερης εορτής του ιουδαϊσμού!

Και ω του θαύματος – γι αυτό είναι μεγάλος ο Θεός – συμπτωματικά, απ’ τις 365 μέρες του χρόνου, έτυχε η σταύρωση του Χριστού να γίνει αυτή τη συγκεκριμένη ημέρα!

Με την πληροφορία αυτή, ίσως αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε για ποιο λόγο επέμεναν τόσο πολύ και φρενιασμένα οι υποτιθέμενοι «εχθροί», του, δηλ. η ιερατική κάστα, να γίνει οπωσδήποτε η σταύρωση, χωρίς καμία αναβολή, εκείνη τη συγκεκριμένη ημέρα του χρόνου: Δηλαδή την παραμονή του Πάσχα!

Διότι μόνον εκείνη τη μέρα επέτρεπαν εθιμοτυπικώς οι Ρωμαίοι την αποκαθήλωση των εσταυρωμένων - οι σταυρωμένοι όπως είπαμε έμεναν για μέρες επάνω στο σταυρό και επίσης απαγορευόταν η ταφή τους: τα σώματά τους «ριχνόταν στο σκουπιδότοπο της πόλης ή αφηνόταν επάνω στο σταυρό για να γίνουν τροφή στα όρνια και στα άγρια θηρία» (Κουϊντιλιανός 35 – 95 μ.Χ, Decl. 274 & Joe E. Zias Ccience and Archaeology Group the Hebrew University).

Οποιαδήποτε άλλη ημέρα λοιπόν, ο καημένος ο Ιησούς (Γιεσούα στα εβραϊκά) θα έπρεπε να υποστεί την προβλεπόμενη φοβερή διαδικασία της δημόσιας σήψης και αποστέωσης χωρίς κανένα δικαίωμα αποκαθήλωσης αφού η συγκεκριμένη οδυνηρή και ατιμωτική ποινή, έναν και μόνο σκοπό εφαρμογής είχε: τον παραδειγματισμό και τον εκφοβισμό!

Όπως όμως γράφει ο Ιωάννης (ΙΘ: 31):
Οι δε Ιουδαίοι, διά να μη μείνωσιν επί του σταυρού τα σώματα εν τω σαββάτω, επειδή ήτο παρασκευή· διότι ήτο μεγάλη εκείνη η ημέρα του σαββάτου· παρεκάλεσαν τον Πιλάτον διά να συνθλασθώσιν αυτών τα σκέλη, και να σηκωθώσιν.
δηλ. «οι Ιουδαίοι, για να μην παραμείνουν τα σώματα επάνω στους σταυρούς την επομένη που ξημέρωνε Σαββάτο – διότι ήταν Παρασκευή – επειδή το Σάββατο ήταν η μεγάλη γιορτή, ζήτησαν από τον Πιλάτο να σπάσουν τα σκέλη των καταδικασθέντων και να τους πάρουν από εκεί».

Βιάζονταν «οι Ιουδαίοι» να κατεβεί το σώμα του Ιησού μια ώρα αρχύτερα ώστε ν’ αρχίσει η διαδικασία της ανάνηψης πριν εκδηλωθούν τυχόν επιπλοκές, τόσο που δεν αφέθηκαν στο εθιμοτυπικό αλλά ζήτησαν απ’ τον Πιλάτο να επισπεύσει την αποκαθήλωση αμέσως με το σουρούπωμα της μέρας (Παρασκευής, διότι η αλλαγή της μέρας άρχιζε γύρω στις 9 το βράδυ).

Οι άλλοι δύο φουκαράδες λοιπόν υπέστησαν το σπάσιμο των ποδιών τους για να πεθάνουν, για τον Γιεσούα (Ιησού) όμως, πείστηκαν οι Ρωμαίοι ότι είχε πεθάνει λόγω της δυσδιάκριτης αναπνευστικής λειτουργίας μετά την κατάποση των καρωτικών ουσιών, οι οποίες ρίχνουν σε βαθύ λήθαργο και δίνουν την ψευδαίσθηση του θανάτου – κάτι στο οποίο από την αρχή πόνταραν οι σκηνοθέτες όλου αυτού του θεϊκού θεάτρου.

Πώς όμως ήταν σίγουροι ότι θα τους δοθεί στους ίδιους η άδεια για την αποκαθήλωση και για την «ταφή» του; Διότι μην ξεχνούμε ότι χωρίς αποκαθήλωση και «ταφή», «ανάσταση» εκ νεκρών δεν θα μπορούσε να υπάρξει.

Για τα ήθη που επικρατούσαν εν σχέσει με την εορτή του Πάσχα και τις θανατικές εκτελέσεις στην εποχή του, έγραφε λίγα μόλις χρόνια πριν ο Φίλων ο Ιουδαίος (25 π.Χ. – 40 μ.Χ):
«οι ορθά πολιτευόμενοι Ρωμαίοι άρχοντες έθος είχαν κανέναν να μην τιμωρούν μέχρι να διεξαχθούν οι επιφανείς τελετές… είδα μάλιστα κάποιους (λόγω Πάσχα) να αξιώνουν την ταφή των σταυρωμένων συγγενών τους και να τους αποδίδονται… και για να φυλαχτεί το ιεροπρεπές της εορτής, διέταζαν ακόμη και ο μη αποθανών επί του σταυρού, ζωντανός να ανασκολοπίζεται ώστε να αποκρύπτονται στη γη και να μη δύει ο ήλιος επί των εσταυρωμένων» (Φίλων ο Ιουδαίος: Εις Φλάκκον 81.4 & Περί διαταγμάτων 3.152.3).

Υπήρχε λοιπόν ήδη και λειτουργούσε, όπως μας πληροφορεί ο Φίλων, η διευθέτηση της ρωμαϊκής εξουσίας που προέβλεπε ώστε την παραμονή της μεγάλης τελετής (δηλ. το απόγευμα της Παρασκευής του Πάσχα), οι εσταυρωμένοι να αποκαθηλώνονται και όσοι δεν είχαν πεθάνει να θανατώνονται με ανασκολοπισμό ώστε να μη δύσει ο ήλιος πάνω τους, διότι με τη δύση του ηλίου άρχιζε η επόμενη μέρα, δηλ. το Σάββατο της μεγάλης ιουδαϊκής εορτής του Πάσχα!

Και μόνο τη συγκεκριμένη αυτή μέρα (όπως μας πληροφορεί ο Φίλων), ορισμένοι συγγενείς και οι οικείοι (εφόσον είχαν την κοινωνική και οικονομική επιφάνεια για τις δημόσιες σχέσεις με τις ρωμαϊκές αρχές) μπορούσαν να πάρουν την άδεια για να ενταφιάσουν οι ίδιοι το σώμα του ανθρώπου τους.

Πολλά τα θεϊκά θαύματα, τόσο που οπωσδήποτε πρέπει να δοξάζουμε το όνομα του μεγαλοδύναμου! Που τα κανόνισε έτσι με την άπειρη σοφία του, ώστε ο Γιεσούα να οδηγηθεί στο σταυρό τη μοναδική ημέρα του έτους που λόγω της εορτής, ίσχυαν τα εντελώς ιδιαίτερα αυτά μέτρα των Ρωμαίων για τους εσταυρωμένους στην Ιουδαία!

Τυχερός και ο καημένος ο Γιεσούα βέβαια που είχε σε ετοιμότητα καλούς και άξιους φίλους στο πλάι του εκείνες τις δύσκολες ώρες, διότι, αν και βρισκόταν όχι περισσότερο από μιάμιση ή το πολύ δυο ώρες στο σταυρό, γλιτώνει το φρικτό δι’ ανασκολοπισμού ή δια σπασίματος των ποδιών θάνατο… πίνοντας στο σωστό χρόνο το κατάλληλο «όξος»! Λέγοντας δηλ. τη συνθηματική λέξη «διψώ», φρόντισαν αμέσως να του προσφέρουν τον υπνοφόρο σπόγγο με το καρωτικό «όξος» που λειτούργησε αμέσως, παραδίδοντας το πνεύμα του σ’ ένα βαθύ λήθαργο:
Μετά τούτο γινώσκων ο Ιησούς ότι πάντα ήδη ετελέσθησαν διά να πληρωθή η γραφή, λέγει· Διψώ. Έκειτο δε εκεί αγγείον πλήρες όξους· και εκείνοι γεμίσαντες σπόγγον από όξους και περιθέσαντες εις ύσσωπον προσέφεραν εις το στόμα αυτού. Ότε λοιπόν έλαβε το όξος ο Ιησούς, είπε, Τετέλεσται· και κλίνας την κεφαλήν παρέδωκε το πνεύμα (Ιωάννης ΙΘ: 28-30).

Το ψυχόδραμα λοιπόν της ανάστασης μπορούσε να παιχθεί μόνο τη συγκεκριμένη μέρα: την παραμονή της μεγάλης γιορτής του Πάσχα! Οποιαδήποτε άλλη μέρα, ο Γιεσούα θα είχε την τύχη όλων των υπολοίπων θανατοποινιτών στο σταυρό που «γυμνοί δε σταυρούνται και τας σάρκας αυτών απολλύουσιν οι σταυρωθέντες» (Artemidorus Onir.: 2.53.6).

Γι αυτό και όλα δρομολογήθηκαν με σχεδιασμό λεπτομέρειας: Σύλληψη βράδυ Πέμπτης προς ξημερώματα Παρασκευής, επιμονή και αφόρητη πίεση στον Πιλάτο (εντελώς ακατανόητη σε άλλη περίπτωση μια τέτοια φούρια) να καταδικαστεί και να εκτελεστεί την ίδια εκείνη μέρα, και μάλιστα παραμονή του Πάσχα!! Ξαφνική είσοδος στην ιστορία ενός αγνώστου μέχρι τότε αλλά ισχυρού παράγοντα (Ιωσήφ εξ’ Αριμαθαίας) που πετυχαίνει από τον Πιλάτο την άδεια ταφής και υποδεικνύει μάλιστα και τον ευρύχωρο (ώστε να γίνουν όλες οι απαιτούμενες ενέργειες για την ανάνηψη) έτοιμο τάφο. Σε ετοιμότητα κι ο Φαρισαίος Νικόδημος, έχοντας έτοιμα 50 κιλά! αλόη και διάφορα άλλα απαραίτητα υλικά!

Τον αποκαθήλωσαν, πήγαν στον ευρύχωρο και μεγάλο τάφο και ξεκίνησαν τις διαδικασίες ανάνηψης. Μέχρι τα χαράματα της επομένης το πολύ, είχαν τελειώσει. Φεύγοντας έκλεισαν πίσω τους και την πόρτα (του τάφου).

Οι ιερείς, μόλις την επομένη το πρωί πηγαίνουν στον Πιλάτο και του ζητούν φρουρούς για να φυλάνε σκοπιά μην και… κλέψουν οι μαθητές το σώμα για να πουν ότι αναστήθηκε!
Πράγματι στέλνεται η φρουρά και σφραγίζει και τον τάφο για σιγουριά.
Αυτό που δεν γνώριζαν όμως οι φρουροί (αλλά γνώριζαν πολύ καλά εκείνοι που επίτηδες τους έστειλαν για να ενισχύσουν τις φήμες περί αναστάσεως), ήταν ότι φυλάγανε σκοπιά σε έναν ήδη άδειο τάφο!
Διότι η ανάσταση είχε ήδη προηγηθεί (τη βοηθεία των πταρνιστικών βεβαίως αλλά και των άλλων βοηθημάτων ανανήψεως που αναφέρουμε εδώ).

Ευτυχώς,
διότι ποιος θα το ’λεγε ότι εμείς, οι αμαρτωλοί, οφείλουμε τη σωτηρία μας στο τόσο ταπεινό και περιφρονημένο πιπέρι αλλά και στα λοιπά πταρνιστικά!

Όλα τα στοιχεία που παραθέτω καθώς κι η εκπληκτική συλλογιστική που αναπτύσσεται, τα έχω δανειστεί απ’ το βιβλίο του Μιχάλη Καλόπουλου «ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ» που κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία. Πάρτε το, θα σας λυθούν πάμπολλες απορίες για πάρα πολλά ζητήματα για το σύνολο της Καινής αλλά και της Παλαίάς Διαθήκης. Εγώ στα άρθρα αυτά παραθέτω ελάχιστα μόνον από τα συγκλονιστικά στοιχεία που προσκομίζει ο συγγραφέας.

Συνεχίζεται εδώ

Ανάσταση (2) Τι ακριβώς συνέβη μέσα στον Τάφο;

Συνέχεια απο εδώ

Γράφει όπως είδαμε ο καθηγητής Ιατρικής Αριστοτέλης Κούζης:
«Μετά την εγχείρηση χορηγούσαν αναληπτικά προς όσφρησιν, ώστε να αποτραπεί ο ύπνος στον οποίον οι εγχειριζόμενοι εβυθίζοντο για μέρες μετά την εγχείρηση»
(Αριστοτέλης Κούζης, καθηγητής της Ιστορίας της Ιατρικής στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Από το άρθρο του στην Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη στο λήμμα Νάρκωση).

Τι είδους ήταν αυτά τα αναληπτικά; Έγραφε ένας γιατρός του 7^ου μ.Χ. αιώνα: «μανδραγόρα καταποθέντος ευθέως κάρος (σ.σ., ύπνωση) ακολουθεί και έκλυσις, ώστε κατά μηδέν διαφέρει το πάθος του καλούμενου λήθαργου».
Για το πώς συνεφέρουν από το λήθαργο, έγραφε στη συνέχεια ο ίδιος: «διατηρούμε την κεφαλή έμβροχη με ρόδινο όξος, με κινήσεις διεγείρουμε (σ.σ., τραντάζουμε) την κεφαλή και το σώμα και δίνουμε να οσφρανθεί πιπέρι… αν επιμένει ο λήθαργος, τότε του δίνουμε και τα (σ.σ. υπόλοιπα) πταρμικά και χρησιμοποιούμε και τα άλλα γνωστά βοηθήματα*» (Paulus Med. Aegineta «περί μανδραγόρου» 5.45. Και «θεραπεία ληθάργου»3.9).
Φυσικά οι βασικές συμβουλές του ήταν δανεισμένες απ’ τον μεγάλο Γαληνό (που έζησε λίγο μετά από την εποχή του Ιησού), ο οποίος όπως είπαμε, στις ληθαργικές καταστάσεις συνιστούσε μεταξύ άλλων «πταρμικοίς χρησόμεθα». Δηλαδή πταρνιστικά! (Γαληνού θεραπευτική Βιβλίο Ν. 10.31.9).
* Τα «άλλα γνωστά βοηθήματα» τα οποία αναφέρει παρακάτω είναι «φλεβοτομία, κλύσμα, ξύρισμα κεφαλής, ελαφρό κάψιμο, τράνταγμα, εντριβές των άκρων και βίαιο τράβηγμα των τριχών».

Όπως βλέπουμε λοιπόν, όχι μόνο μπορούσαν στην αρχαία εποχή να ρίξουν κάποιον τεχνητά σε λήθαργο, και μάλιστα με την κατάποση του κατάλληλου υγρού από βρεγμένο σπόγγο (σε τόσο βαθύ λήθαργο τόσο ώστε να του κάνουν ακόμη και τομές στο σώμα), αλλά με τις κατάλληλες μεθόδους (ανάμεσά τους και η χρησιμοποίηση «πταρμικών») κατάφερναν να τον επαναφέρουν!

Ήταν γνωστές οι μέθοδοι αυτοί στο εβραϊκό ιερατείο; Όχι μόνο ήταν γνωστές όπως φαίνεται αλλά παρόμοιες μεθόδους χρησιμοποιούσαν από αιώνες πριν για να παραμυθιάζουν το λαό με δήθεν θαύματα «νεκραναστάσεων», μην ξεχνάμε τους ειδήμονες σ’ αυτά τα κόλπα Ηλία και Ελισαίο όπου «το παιδίον επταρνίσθη έως επτάκις και ήνοιξε το παιδίον τους οφθαλμούς αυτού» (Δ΄ Βασιλειών Δ: 31-37).

Η εμπειρία όπως γνωρίζουμε μεταφέρεται στα ιερατεία από γενιά σε γενιά. Μην ξεχνούμε ότι στην αποκαθήλωση του Ιησού εκ του σταυρού, δεν συμμετείχε μόνον ο βουλευτής (;) Ιωσήφ εξ Αριμαθαίας, άνθρωπος ισχυρός, αλλά κατέφτασε μετά από λίγο και ο Φαρισαίος Νικόδημος, όχι μόνος του αλλά μεταφέροντας «μίγμα σμύρνας και αλόης έως εκατόν λίτρας»! (Ιωάννης ΙΘ: 39).

Εκτός του ότι την αλόη οι αρχαίοι δεν τη χρησιμοποιούσαν για την επάλειψη νεκρών αλλά αντιθέτως, για θεραπευτικούς σκοπούς*, σκεφτήκατε ποτέ πόσο ζύγιζαν τα εκατό λίτρα μιγμάτων που έφερε ο Νικόδημος - με τη βοήθεια των υπηρετών του προφανώς; Ζύγιζαν κάτι παραπάνω από 50 κιλά! Να θεωρήσουμε ότι 50 κιλά δεν είναι υπερβολικά για την επάλειψη κάποιου νεκρού σώματος;
Σίγουρα είναι υπερβολικά, όπως σίγουρα ΔΕΝ είναι υπερβολικά για τις ανάγκες της περιποίησης για τη σύντομη ανάνηψη και επαναφορά ενός ταλαιπωρημένου και αναισθητοποιημένου ανθρώπου. Διότι η όλη διαδικασία της ανάνηψης έπρεπε να γίνει σε διάστημα ελάχιστων ωρών, με άκρα μυστικότητα, μέσα στο περιβάλλον ενός τάφου – τάφου πολυτελείας και ευρύχωρου (του τάφου που στην κατάλληλη στιγμή «προσέφερε» ο βουλευτής Ιωσήφ εξ Αριμαθαίας).

* (Την αλόη τη χρησιμοποιούσαν επίσης οι Αιγύπτιοι για το βαλσάμωμα (ταρίχευση) των νεκρών. Κανένας όμως ευαγγελιστής δεν λέει ότι τον ταρίχευσαν τον Χριστό).

Για να μην ξεχνιόμαστε, όλα αυτά (σταύρωση, αποκαθήλωση και μεταφορά στον ευρύχωρο και πεντακάθαρο τάφο) συμβαίνουν το βράδυ της Παρασκευής. Μέχρι τα χαράματα της επομένης (Σάββατο) έπρεπε να τελειώσουν και να απομακρυνθούν όλοι από εκεί. Κι όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι (μηδέ του «νεκρού» εξαιρουμένου).

Κι εδώ συμβαίνει κάτι το εντελώς αξιοπερίεργο! Ποιο είναι αυτό; Το ότι μόλις την επομένη το πρωί «θυμούνται» οι αρχιερείς κι οι Φαρισαίοι να πάνε και να ζητήσουν απ’ τον Πιλάτο να φρουρήσει και να σφραγίσει τον τάφο! Κι αναρωτιέται κανείς, για ποιο λόγο δεν το έκαναν νωρίτερα; Για ποιο λόγο άφησαν ολόκληρη νύχτα τους «εχθρούς» τους, με το πολύτιμο σώμα μέσα στα χέρια τους, να έχουν απεριόριστο χρόνο για να τον αξιοποιήσουν το χρόνο αυτό κατά τον καλύτερο τρόπο; Υπάρχουν απαντήσεις σ’ αυτό;
Διότι το γεγονός αυτό προκαλεί εύλογες απορίες (όχι σε όλους βέβαια αλλά μόνον σε όσους δεν έχουν μελετήσει τα κείμενα των ευαγγελιστών και παραμένουν με τις εντυπώσεις της «εχθρότητας» μεταξύ Φαρισαίων και Ιησού - Γιεσούα στα εβραϊκά – που τους έμαθαν απ’ το σχολείο). Το ότι δηλ. ζητούν απ’ τον Πιλάτο να φρουρήσει και να σφραγίσει τον τάφο, μόλις τα ξημερώματα της επομένης! Κατόπιν εορτής δηλαδή! Διότι ότι ήταν να γίνει, έγινε τις νυχτερινές ώρες της Παρασκευής μέχρι τα χαράματα του Σαββάτου.

Κατά τη διάρκεια της νύχτας δηλ., μέσα στον ευρύχωρο τάφο που παραχώρησε ο Ιωσήφ εξ’ Αριμαθαίας, κάποιοι άνθρωποι χρησιμοποιώντας 50 κιλά αλόης και διαφόρων άλλων μιγμάτων, ξεκινούσαν την προσπάθεια για να καταφέρουν να τον επαναφέρουν από τη βαθιά αλλά αναστρέψιμη διαδικασία που σήμερα ονομάζουμε «γενική αναισθησία», στην οποία βυθίστηκε όταν εμποτίστηκε με το μίγμα των ναρκωτικών ουσιών (καρωτικό «όξος») που του προσφέρθηκε επάνω στο σταυρό.

Όσοι ήταν εκεί γύρω εκείνες τις κρίσιμες ώρες κρατώντας τσίλιες, σίγουρα θα άκουσαν κάποια στιγμή μέσα από τον τάφο… φταρνίσματα!

Το θαύμα της ανάστασης ολοκληρωνόταν!

Όλα τα στοιχεία που παραθέτω καθώς κι η εκπληκτική συλλογιστική που αναπτύσσεται, τα έχω δανειστεί απ’ το βιβλίο του Μιχάλη Καλόπουλου «ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ» που κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία. Ελάχιστα μόνον από τα συγκλονιστικά στοιχεία που προσκομίζει ο συγγραφέας, παραθέτω στα άρθρα αυτά.

Συνεχίζεται εδώ

Ανάσταση (1) Πώς κατάφερε κι αναστήθηκε ο Χριστός;

Ο Χριστός δεν ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που είχε αναστηθεί. Αναστάσεις κοινότατων μάλιστα ανθρώπων υπήρξαν κι άλλες πριν απ’ αυτόν.

Ίσως να μην το γνωρίζουν αυτό όσοι δεν ασχολούνται ενδελεχώς με την Παλαιά Διαθήκη, όσοι την μελετούν όμως γνωρίζουν πολύ καλά ότι πριν απ’ τον Ιησού, είχε εγερθεί εκ του θανάτου ένας νεαρός, ο γιος της χήρας που ανάστησε ο προφήτης Ηλίας! Στο σπίτι της εν λόγω χήρας είχε σπιτωθεί για τα καλά ο προφήτης, τον τάιζε, τον πότιζε, τον έπλενε, (ας μην υποθέσουμε τι άλλο μπορεί να του έκανε για να μην κάνουμε ακατάλληλο το blog) και γενικώς περνούσε μια χαρά ο Ηλίας. Όμως η χήρα είχε κι ένα μικρό γιο που μια μέρα, εντελώς απροσδόκητα, πέθανε. Κλάμα και οδυρμός η καημένη η χήρα αλλά σιγά τα λάχανα για τον προφήτη που δεν ήταν τίποτε αδύνατο γι αυτόν. Ανέβασε τον πεθαμένο γιο στο υπερώο του σπιτιού, έκανε ορισμένα κόλπα ώσπου τον ανάστησε, έτσι απλά! (Γ΄ Βασιλειών ΙΖ: 8-24).

Το ίδιο και ο βοηθός και διάδοχος του προφήτη Ηλία, ο προφήτης Ελισαίος. Ο Ελισαίος πήρε το χούι του δασκάλου του (μ’ όποιον δάσκαλο καθίσεις που λένε), τον σπίτωναν δηλ. κι αυτόν οι γυναίκες, μόνο που αυτός δεν έμπλεκε μόνο με χήρες αλλά και με παντρεμένες! Μια μέρα λοιπόν, ο γιος της κυρίας με την οποία είχε πάρε - δώσε, πέθανε. Έκανε κι ο Ελισαίος όμως ότι έκανε ο Ηλίας. Ανέβασε το πεθαμένο παιδί στο υπερώο, έκανε ότι κόλπα του είχε διδάξει ο Ηλίας ώσπου εντέλει «το παιδίον επταρνίσθη έως επτάκις και ήνοιξε το παιδίον τους οφθαλμούς αυτού» (Δ΄ Βασιλειών Δ: 31-37).

Χωρίς να θέλουμε να υποβαθμίσουμε την ανάσταση του θεανθρώπου, να όμως που είχαν προηγηθεί κι άλλες αναστάσεις πριν απ’ αυτόν. Κι αφού κατάφεραν κι αναστήθηκαν αυτοί οι κοινοί και καθημερινοί άνθρωποι – τα παιδιά των δύο χηρών – ε, υποθέτουμε ότι δεν θα ήταν δύσκολο να το καταφέρει κι ένας θεάνθρωπος!

Πέρα από το χιούμορ όμως – που ως γνωστόν μακραίνει τη ζωή – υπάρχει ένα σημείο σ’ αυτά τα εδάφια που αν το προσέξουμε καλύτερα, ίσως μας βοηθήσει να καταλάβουμε το πώς κατάφερε κι αναστήθηκε ο Χριστός. Ποιο σημείο είναι αυτό; Εκείνο ακριβώς που λέει ότι: «το παιδίον επταρνίσθη έως επτάκις και ήνοιξε το παιδίον τους οφθαλμούς αυτού» (Δ΄ Βασιλειών Δ, 31-37). Κι αφού ο Ελισαίος είχε ακολουθήσει κατά γράμμα τις ενέργειες του δασκάλου του, του Ηλία, το πιθανότερο είναι να είχε «πταρνισθεί έως επτάκις» και ο γιος της άλλης χήρας (εκείνης με την οποία βολευόταν ο Ηλίας).

Μα, θα ρωτήσει εύλογα κάποιος, τι σχέση έχει το… πτάρνισμα με την ανάσταση κάποιου; Φταρνίζονται οι… αναστημένοι;

Απάντηση: Βεβαίως φταρνίζονται! Κι όχι μόνο φταρνίζονται αλλά και παραφταρνίζονται διότι το πτάρνισμα αποτελεί το Α και το Ω σε παρόμοια περιστατικά.

Μας το εξηγεί ο μεγάλος γιατρός του 2ου μ.Χ. αι., ο Γαληνός, του οποίου το έργο προώθησε σημαντικά την ιατρική επιστήμη (συνέγραψε περί τα 500 έργα, τα περισσότερα από τα οποία χάθηκαν κατά τις συστηματικές πυρπολήσεις βιβλιοθηκών από τον τέταρτο αιώνα και μετά).

Λύνοντάς μας την απορία για το λόγο για τον οποίο ο γιος της χήρας φταρνίσθηκε έως και επτά φορές πριν ανοίξει τα μάτια του κατά την ανάστασή του («το παιδίον επταρνίσθη έως επτάκις και ήνοιξε το παιδίον τους οφθαλμούς αυτού»), ο Γαληνός γράφει ότι για τις ληθαργικές καταστάσεις, συνιστά, μεταξύ των άλλων, και «πταρμικοίς χρησόμεθα». Δηλαδή πταρνιστικά! (Γαληνού θεραπευτική Βιβλίο Ν. 10.31.9).

Τι υποστηρίζεις λοιπόν, ίσως αναρωτηθεί κάποιος. Ότι τα δύο αυτά παιδιά που ανάστησαν ο Ηλίας και ο Ελισαίος, δεν είχαν πεθάνει αλλά είχαν πέσει σε κάποιου είδους τεχνητής νάρκωσης (λήθαργο) από τους δύο ευφυείς «προφήτες»; Και ότι αυτοί, χρησιμοποιώντας στη συνέχεια τεχνικές με «παρνιστικά» (όπως αναφέρει ο Γαληνός), τα επανέφεραν;

Ας τα πάρουμε με τη σειρά: Με ποιον τρόπο έπεφταν τεχνητά οι άνθρωποι σε ληθαργική κατάσταση; Συνήθως με μανδραγόρα αλλά και με κατάλληλη χρήση άλλων φυτών. Για ποιο λόγο έριχναν τους ανθρώπους σε ληθαργική κατάσταση; Συνήθως για να τους ναρκώσουν ώστε να επιτευχθεί μια εγχείρηση. Γράφει ο Αριστοτέλης Κούζης, καθηγητής της Ιστορίας της Ιατρικής στο πανεπιστήμιο Αθηνών:
«Νάρκωση καλείται η δια φαρμάκων ελάττωση της εγερσιμότητας του νευρικού συστήματος μέχρις εξουθένωσης ή καταστολής της λειτουργίας του. Το οδυνηρό αίσθημα του άλγους, νόσων και τραυματισμών, έφερε τους ανθρώπους από αρχαιοτάτων χρόνων στην αναζήτηση μετριασμού ή και καταστολής του. Πιθανότατα εκ τύχης κάποιοι αντελήφθησαν στην αρχή τις ναρκωτικές ιδιότητες των φυτών τις οποίες χρησιμοποίησαν αρχικά εξωτερικώς και αργότερα εσωτερικώς. Ήδη από την αρχαιότητα γνώριζαν τρόπους ναρκώσεως δια πιέσεων της καρωτίδας, και το αιμοφόρο αυτό αγγείο ίσως από το καρόω (ναρκώνω) να ονομάσθηκε καρωτίδα»!
(Αριστοτέλης Κούζης, καθηγητής της Ιστορίας της Ιατρικής στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Από το άρθρο του στην Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη στο λήμμα Νάρκωση).

Ώστε χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι λαοί αναισθητικά σε εγχειρήσεις και λοιπές επεμβάσεις;

«Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι γνωρίζουν το όπιο και την ινδική κάνναβη. Οι Σκύθες κατά τον Ηρόδοτο γνώριζαν την εισπνοή ατμών ινδικής κάνναβης. Στην αρχαία Ινδία αναφέρεται η νάρκωση και η εκτέλεση ανατρήσεως κρανίου του βασιλιά Boja υπό την επίδραση ουσίας με το όνομα zamohini. Ο βασιλιάς ανένηψε από τη νάρκη με άλλη διεγερτική ουσία καλούμενη sanjivini».
(Αριστοτέλης Κούζης, ό.π.).

Για να έχουν τη δυνατότητα στην αρχαία εποχή να κάνουν μέχρι και ανάτρηση κρανίου, σημαίνει ότι ο ασθενής μπορούσε να πέφτει σε πολύ βαθύ λήθαργο!

Εντάξει όλ’ αυτά αλλά ο Ηλίας και ο Ελισαίος έδρασαν στην Ιουδαία. Ήταν γνωστές τέτοιες μέθοδοι στους Εβραίους;

«Οι Εβραίοι στο Ταλμούδ επί Ελεάζαρ αναφέρουν εγχείρηση μετά από λήψη ναρκωτικού ποτού με το όνομα summa deschintha. Αλλού (σ.σ., στο Ταλμούδ) υπονοείται η δυνατότητα ανώδυνης αποκοπής χειρός, συνηθισμένης τιμωρίας τους χρόνους εκείνους. Για κατάδικους σε θάνατο συνιστάται (σ.σ., απ’ τους Εβραίους και το Ταλμούδ) η χορήγηση κάποιου ποτού. Ίσως δε ο οίνος (σ.σ., όξος) που προσέφεραν στον Ιησού επί του σταυρού, να είχε αυτή τη ναρκωτική δύναμη. Ο Μηλιαράκης* θεωρούσε πιθανό ο οίνος αυτός (σ.σ., που προσέφεραν στον Ιησού) να περιείχε μανδραγόρα, ναρκωτική ουσία που συνήθως εξάγεται δια οίνου ή όξους»! (Αριστοτέλης Κούζης, ό.π.).

* Μηλιαράκης Σπυρίδων (1852 – 1919), καθηγητής βοτανολογίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών, Επιμελητής βοτανικού μουσείου Αθηνών.

Αναφέρεται όμως πουθενά αν ποτίστηκε με οίνο, όξος ή κάτι παρεμφερές ο Ιησούς όταν βρισκόταν επάνω στο σταυρό;
Το αναφέρει ο ευαγγελιστής Μάρκος: «Δραμών δε εις και γεμίσας σπόγγον από όξους και περιθέσας αυτόν εις κάλαμον, επότιζεν αυτόν» (Μάρκος ΙΕ: 36)

Αν υπονοούμε ότι ο Ιησούς έπεσε σε λήθαργο λόγω των ουσιών που περιείχε ο σπόγγος τον οποίο αναφέρει ο Μάρκος, από πού συμπεραίνουμε ότι ήταν σε τόσο βαθμό ισχυρές αυτές οι ουσίες που χρησιμοποιούσαν, όπως λ.χ. ο μανδραγόρας, ώστε να πέφτει κάποιος σε λήθαργο και μάλιστα για ώρες;
«Η ναρκωτική δύναμη του μανδραγόρα ήταν πασίγνωστη στην αρχαία Ελλάδα. Υπήρχε ολόκληρη κωμωδία του Αλέξιδος (4^ος αι. π.Χ.) που έφερε το όνομα «Η μανδραγοριζομένη». Ακριβώς δε τον μανδραγόρα μεταχειρίζοντο οι Έλληνες προς γενική νάρκωση προκειμένου να εγχειρήσουν ή να καυτηριάσουν τους ιστούς, όπως βεβαιεί ο Διοσκουρίδης: «εφ’ ων βούλεται αναισθησίαν τεμνομένων ή καιομένων ποιήσαι… Καθεύδει δε ο άνθρωπος αισθανόμενος ουδέν επί ώρας τρεις ή τέσσερις… χρώνται (χρησιμοποιούν) δε ταύτην (τη ρίζα μανδραγόρα) οι ιατροί όταν τέμνειν ή καίειν μέλλωσιν… υπνωποιά δε καθίστανται εις τους μυκτήρες (ρώθωνες) προσαγόμενα» Διοσκουρίδης περί απλών φαρμάκων βιβλίο πρώτο 1.11-14).
(Αριστοτέλης Κούζης, ό.π.).

Μαθαίνουμε λοιπόν ότι είναι σε τόσο βαθμό ισχυρός ο μανδραγόρας ώστε τον χρησιμοποιούσαν προς γενική νάρκωση για να καυτηριάσουν τους ιστούς! Κι ότι ο ασθενής παρέμενε μέχρι και τέσσερις ώρες εντελώς αναισθητοποιημένος χωρίς να αντιλαμβάνεται τις τομές ή τους καυτηριασμούς που του έκαναν!

Λέει όμως ότι τους ασθενείς τους ναρκώνανε δίνοντάς τους να εισπνεύσουν μανδραγόρα από τους ρώθωνες. Στον Ιησού όμως, γνωρίζουμε ότι δεν του έδωσαν να εισπνεύσει αλλά ότι του προσέφεραν να καταπιεί το υγρό μέσω του ποτισμένου σπόγγου, πράγμα που εκτός από τον Μάρκο το αναφέρει κι ο Ματθαίος «Και ευθύς έδραμεν εις εξ’ αυτών και λαβών σπόγγον και γεμίσας όξους και περιθέσας εις κάλαμον επότιζεν αυτόν» (Ματθαίος ΚΖ: 48).

Τι αναφέρει επ’ αυτού η ιστορία της ιατρικής; "Την επιτυχή ενέργεια του αναισθητοποιού μανδραγόρα απέδειξε πειραματικώς ο Άγγλος Richardson. Οι Ρωμαίοι εξακολούθησαν να μεταχειρίζονται τον μανδραγόρα ως ναρκωτικό όπως αναφέρουν ο Κέλσος, ο Πλίνιος και ο Απολήιος καθώς αργότερα και οι Βυζαντινοί… Κατά το μεσαίωνα μεταχειρίζοντο τους καλουμένους υπνοφόρους σπόγγους (spongia somnifera)" (Αριστοτέλης Κούζης, ό.π.).

Υπνοφόροι σπόγγοι! Τι ήταν αυτοί οι «υπνοφόροι σπόγγοι» και πώς συνδέονται με τη σταύρωση;

«Οι σπόγγοι αυτοί διεποτίζοντο με ναρκωτικές ουσίες, μανδραγόρα, οπίου, υοσκύαμου, κωνίου κλπ και μετά ξηραίνοντο. Το ναρκωτικό αυτό παρασκεύασμα (confektio soporis όπως απεκαλείτο), πρό της ναρκώσεως ενεβαπτίζετο εντός ύδατος και προσεφέρετο προς εισπνοήν εις τους μέλλοντας να εγχειρισθώσιν. Συνήθως η νάρκωση επήρχετο όχι όπως πίστευαν δια της απλής εισπνοής αλλα δια της καταπόσεως ποσότητος του καταρρέοντος υγρού εκ του βρεγμένου σπόγγου στη μύτη του εγχειριζομένου. Μετά την εγχείρηση χορηγούσαν αναληπτικά προς όσφρησιν, ώστε να αποτραπεί ο ύπνος στον οποίον οι εγχειριζόμενοι εβυθίζοντο για μέρες μετά την εγχείρηση». (Αριστοτέλης Κούζης, ό.π.).

Δια της καταπόσεως του κατάλληλου μείγματος λοιπόν, μέσω του βρεγμένου σπόγγου, έφερναν σε κατάσταση πλήρους νάρκωσης τον ασθενή!

Κάτι παρόμοιο δεν συνέβη και με τον Ιησού; Στον οποίο του πρόσφεραν τον σπόγγο, προσαρμοσμένο σε καλάμι και ποτισμένο με υγρό, πράγμα που αναφέρει κι ο Ιωάννης: «Έκειτο δε εκεί αγγείον πλήρες όξους και εκείνοι γεμίσαντες σπόγγον από όξους και περιθέσαντες εις ύσσωπον προσέφεραν εις το στόμα αυτού» (Ιωάννης ΙΘ: 29).

(«Ύσσωπος» είναι το κλαδί. Το πιθανότερο όμως είναι να σφάλλει ο Ιωάννης και να έχουν δίκιο ο Ματθαίος κι ο Μάρκος που μιλούν για καλάμι κι όχι για ύσσωπο).

Αν το καλοσκεφτούμε, δεν προκαλεί απορία το πώς βρέθηκαν εκεί, δίπλα στο σταυρό, επάνω στο λόφο του Γολγοθά, ένας κουβάς με «όξος»; Κι ένα κατάλληλα διαμορφωμένο καλάμι και ο σπόγγος προσαρμοσμένος πάνω του; Διότι μας έμαθαν ότι οι Ρωμαίοι, όταν δίψασε, του έδωσαν να πιει ξύδι με το σφουγγάρι. Θα πρέπει δηλ. να δεχθούμε ότι οι Ρωμαίοι κουβαλούσαν κάθε φορά πάνω στον Γολγοθά έναν κουβά με ξύδι, μόνο και μόνο για να κάνουν πλάκα σε κάποιον φουκαρά που θα είχε την ατυχία να διψάσει πάνω στο σταυρό;

Άλλωστε, το σπόγγο με το ξύδι ΔΕΝ του το πρόσφερε Ρωμαίος. ΠΟΥΘΕΝΑ στα εδάφια δεν γίνεται λόγος ότι τον σπόγγο τον βούτηξε στο «ξύδι» και του τον έδωσε Ρωμαίος στρατιώτης, αυτό το βλέπουμε μόνο σε γλυκανάλατες ταινίες τύπου Φράνκο Τζεφιρέλι. Το ακούγαμε βέβαια και στο σχολείο από τους θεολόγους ώστε να πειστούμε ότι δεν έφταναν τα τόσα βάσανά του Χριστού, του δώσανε να πιει και ξύδι συν τοις άλλοις τη στιγμή που εκείνος ζήταγε νερό!

Με το που ρούφηξε το υγρό απ’ το σπόγγο (ένα μείγμα μανδραγόρα, οπίου, υοσκύαμου, κωνίου κλπ), έπεσε αμέσως σε βαθιά νάρκη. Κανένας άνθρωπος, ποτέ, σ’ όλες τις αρχαίες μαρτυρίες που έχουν διασωθεί, δεν πέθανε μετά από μία ή μιάμιση ώρα επάνω στο σταυρό. Οι εσταυρωμένοι έκαναν μέρες να πεθάνουν, είτε ήταν καρφωμένοι είτε ήταν δεμένοι στο σταυρό, διότι ακόμη και καρφωμένοι να ήταν, ούτε ακατάσχετη αιμορραγία προκαλείται απ’ το κάρφωμα στις παλάμες και στα πόδια ούτε κινδυνεύει κανείς να πεθάνει σε μία ή μιάμιση ώρα από λοίμωξη.

Στις έξη το απόγευμα βρισκόταν ακόμη στο πραιτόριο όπου ο Πιλάτος συνομιλούσε με το έξαλλο πλήθος (Ιωάννης ΙΘ 14-16). Στις 9 το βράδυ «παραδίδει το πνεύμα» (Ματθ. ΚΖ 45-50, Μάρκ. ΙΕ 33-37, Λουκ. ΚΓ 44-46). Μέσα σ’ αυτό το τρίωρο έπρεπε να ετοιμαστούν οι κρατούμενοι, να καλυφθεί η απόσταση της πομπής από το πραιτόριο μέχρι την έξοδο της πόλης κι από κει η ανάβαση στο Γολγοθά και η σταύρωση. Πόση ώρα πιστεύετε λοιπόν ότι έμεινε εντέλει πάνω στο σταυρό πριν «παραδώσει το πνεύμα»;
Δηλ. πόση ώρα πιστεύετε ότι έμεινε επάνω στο σταυρό πριν βυθισθεί στην αγκαλιά μιας βαθιάς αλλά αναστρέψιμης διαδικασίας που σήμερα ονομάζουμε «γενική αναισθησία»;

Όλα τα στοιχεία που παραθέτω καθώς κι η εκπληκτική συλλογιστική που αναπτύσσεται, τα έχω δανειστεί απ’ το βιβλίο του Μιχάλη Καλόπουλου «ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ» που κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία. Τα στοιχεία που έχει ο συγγραφέας είναι πλήθος και συγκλονιστικά, εγώ παραθέτω μόνον ελάχιστα απ’ αυτά.

Συνεχίζεται εδώ

Πρωτοχριστιανικές κοινότητες και ΟΟΔΕ

.
Σε ιστοσελίδα της ΟΟΔΕ είδα ξάφνου το όνομά μου να φιγουράρει (εδώ) με έκπληξή μου και σε ανύποπτο χρόνο καθώς σέρφαρα στο διαδίκτυο. Υπό τον τίτλο:
«Εκμεταλλεύονταν οι Απόστολοι τα πρωτοχριστιανικά κοινόβια;»

ακολουθούσε η εξής εισαγωγή (που αφορούσε την επιστολή μου στο ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ και την οποία έχω αναρτήσει εδώ):

Στη συνέχεια θα διαβάσετε μία επιστολή μέλους της ΟΟΔΕ, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Τρίτο Μάτι Ιουνίου 2006. Αποτελούσε απάντηση σε συκοφαντικό και αντιχριστιανικό άρθρο ενός Σκηνοθέτη, του Γιώργου Φωτεινού, ο οποίος ίσως λόγω εργασίας, έδειξε να συγχέει την ιστορία με τα σενάρια φαντασίας. Ο κος Φωτεινός στόχευε στην παραπληροφόρηση των αναγνωστών του περιοδικού και σε αντιχριστιανική προπαγάνδα, δήθεν ορμώμενος από προηγούμενη επιστολή του ιδίου μέλους της ΟΟΔΕ στο τεύχος Απριλίου του Τ.Μ. Η απάντηση όμως έδειξε το μέτρο του αντιχριστιανικού παραλογισμού που κουβαλούν, όλοι όσοι προσπαθούν να σπιλώσουν τους αγίους της Εκκλησίας με συκοφαντίες.

Ας διευκρινίσω στους κυρίους αυτούς ότι δεν θα έδινα καμία σημασία στο πλήρες μεταφυσικών φληναφημάτων κείμενο του επιστολογράφου τους, εάν δεν εκθείαζε στο εισαγωγικό του σημείωμα ο εκ των διευθυντών του περιοδικού, κ. Βουδούρης, την αναφορά του κ. Μαυρομάγουλου στις πρωτοχριστιανικές κοινότητες εντυπωσιασμένος απ’ την αναφορά στο ότι «όσοι ήσαν κάτοχοι χωραφιών ή σπιτιών, αφού τα πουλούσαν, έφερναν το αντίτιμο της αξίας εκείνων που πουλούσαν, και το έβαζαν στα πόδια των αποστόλων· και μοιραζόταν σε κάθε έναν σύμφωνα με την ανάγκη που είχε» (Πράξεις Δ: 32-35).

Αφού διευκρινίσω επίσης και το αυτονόητο, ότι δηλ. δεν αποσκοπούσα σε καμία «παραπληροφόρηση των αναγνωστών του περιοδικού» παρά εξέθετα απλώς και μόνον τις απόψεις μου,
θα προσπαθήσω ν’ απαντήσω όσο πιο σύντομα γίνεται στην απαντητική επιστολή του εν λόγω μέλους τους, την οποία αναδημοσίευσαν αμέσως στη συνέχεια. Εννοείται βεβαίως ότι τη δική μου επιστολή (στην οποία μου απαντάει και την οποία δημοσίευσε το ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ) δεν τόλμησαν να την αναδημοσιεύσουν αφήνοντας στο σκοτάδι τους αναγνώστες τους για το σε τι ακριβώς κάνει τον κόπο να… μου απαντήσει!

Αγαπητέ κύριε Φωτεινέ
Μια και αναφέρθηκες στην επιστολή μου στο τεύχος 140, οφείλω να δώσω κάποιες απαντήσεις στην εμπαθή και απαράδεκτα διαστρεβλωτική επιστολή σου, που εμφανώς είχε στόχο να παραπληροφορήσει και να προκαταλάβει τους αναγνώστες εναντίον της Χριστιανικής πίστης.

Είπαμε, δεν είχα σκοπό την «παραπληροφόρηση» κανενός.

Από την αρχή ήδη, αναφέρεσαι σε «θεοκρατικό παράλογο», χωρίς όμως να αποδεικνύεις αυτό το παράλογο σε κανένα σημείο. Περί δε της αναφοράς σου για δήθεν «αλλοιωμένο και παραπλανητικό τρόπο ανάγνωσης της ιστορίας», επιστρέφω τον χαρακτηρισμό, εφ’ όσον ο προκατειλημμένος και κακόπιστος τρόπος που τη διαβάζεις εσύ, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση ενδεδειγμένο τρόπο. Γιατί η πραγματικότητα που μας περιβάλλει, σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί να θεωρείται παράλογη η ύπαρξη του Θεού, το αντίθετο μάλιστα θα έλεγα. Και όποιος «εξώνει» τον Θεό από την ιστορία, αναφέρεται σε μια ιστορία ανύπαρκτη, μια και λείπει απ’ αυτήν ο βασικός Παράγων της. Μήπως κύριε Φωτεινέ, έχεις κάποια απόδειξη για την ανυπαρξία του Θεού; Δεν νομίζω ότι έχεις κάτι περισσότερο από στείρες και επιφανειακές δογματικές θεωριολογίες. Μάλιστα, μια και επικαλείσται τη λογική, το κατά πόσον λογική είναι η επιστολή σου, που βρίθει από αντιφάσεις, θα γίνει εμφανές στη συνέχεια…

Αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος που δεν συνέχισα τον επιστολικό διάλογο στο ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ: γιατί μ’ έπιανε πονοκέφαλος και μόνο στη σκέψη ότι θα έπρεπε να εξηγήσω πράγματα αυτονόητα. Τι να του εξηγούσα του κ. Μαυρομάγουλου; Ότι το «θεοκρατικό παράλογο» στο οποίο αναφέρθηκα, αφορούσε απλώς και μόνον το τελείως αλλοπρόσαλλο των επιχειρημάτων που αράδιαζε στο περιβόλι της πρώτης του επιστολής; (Η επιστολή του εκείνη – η οποία απετέλεσε την αφορμή της δικής μου παρέμβασης – φιγουράρει εδώ για όσους ενδιαφέρονται να πληροφορηθούν περί «στρατευμάτων του αντιχρίστου», «εκπλήρωσης προφητειών», «ουράνιας Σιών» κλπ χαριτωμένων). Πουθενά δεν είχα γράψει ότι είναι «παράλογη η ύπαρξη του Θεού» ούτε επίσης σε «ανυπαρξία θεού» αναφέρθηκα.

Ξεκινώντας από την αναφορά σου στον Κάρολο Μαρξ, προτιμώ αντί να απαντήσω στο πόσο διορατικός ήταν στις απόψεις του, να ρίξεις μια ματιά στην ιστορία, και στο τι κατάληξη είχαν όλες αυτές οι θεωρίες όταν μπήκαν σε εφαρμογή. (Αλλά ξέχασα! Εσύ διαβάζεις την ιστορία διαφορετικά!)

Ενώ αντίθετα, οι υποτιθέμενες διδασκαλίες του χριστιανισμού περί αγάπης, ειρήνης, ισότητας και οι διδαχές τύπου «στρέψον το μάγουλό σου», «ο έχων δύο χιτώνας να δίνει τον έναν» κλπ, έτυχαν απολύτου εφαρμογής! Και μάλιστα από τους ιδίους τους εκπροσώπους της εκκλησίας!
Εντάξει, εμάς μπορεί να μας κοροϊδεύει ο κ. Μαυρομάγουλος. Τον εαυτό του όμως;

Συνεχίζοντας την «περισπούδαστη» επιστολή σου, και αναφερόμενος στην πώληση των περιουσιών των πρώτων Χριστιανών, και την διαβίωσή τους σε κοινόβια, συμπεραίνεις με προκατάληψη, ότι αυτή η πρακτική δήθεν αποσκοπούσε «στην απόλυτη εξάρτηση των αφελών» από τους ιερείς της πρωτοχριστιανικής κοινότητας! Αυτό δείχνει για μια φορά ακόμα, με πόση προκατάληψη διαβάζεις το Θείο Υπόμνημα της Αγίας Γραφής, και ότι το κρίνεις, όχι με τη λογική, αλλά με την εμπάθεια. Γιατί στην προσπάθειά σου να σπιλώσεις εκούσια την Αγία Γραφή, θέλεις να ξεχνάς τον παράγοντα Θεό. (Τον οποίο φυσικά τον έχεις προ πολλού απορρίψει, έτσι ξεκάρφωτα και αναπολόγητα!) Λες και δεν έχουμε σε όλη την ιστορία και σε όλη την ανθρωπότητα, εκατομμύρια προσωπικές μαρτυρίες ανθρώπων που τον συναντήσαμε και τον γνωρίσαμε προσωπικά. Αλλά ο τρόπος που διαβάζεις την ιστορία, κατά τη γνώμη σου, οφείλει (έτσι αναπόδεικτα), να αφήνει τον Θεό απ’ έξω!

Το ότι η πρακτική της εσκεμμένης κλοπής (δια της πειθούς) των περιουσιών των πρώτων χριστιανών και η συνειδητή υπαγωγή τους σε κατάσταση ένδειας αποσκοπούσε στην απόλυτη εξάρτηση των αφελών από τους ιερείς της πρωτοχριστιανικής κοινότητας, δεν έχει να κάνει με οποιονδήποτε θεό. Έχει να κάνει μόνο με την απληστία και την εξουσιομανία των εκπροσώπων Του.
Τι τον μπερδεύεις λοιπόν τον όποιο θεό;

Γιατί, βεβαίως, ένας από τους στόχους της πώλησης των υπαρχόντων των πρώτων Χριστιανών, ήταν η εξάρτηση. Αλλά όχι η εξάρτηση σε ανθρώπους και ιερείς, αλλά η εξάρτηση ΣΤΟΝ ΘΕΟ. Που είτε θέλεις να το παραδεχθείς, είτε όχι, ΥΠΑΡΧΕΙ! Και σε αυτό καταθέτω κι εγώ ο ίδιος ως αυτήκοος μάρτυρας. Και Αυτός ο ΖΩΝΤΑΝΟΣ Θεός που υπάρχει, και που έχω δει κατ’ επανάληψιν το χέρι Του στη ζωή μου, Αυτός ο Ίδιος όχι μόνο τους προστάτευε και φρόντιζε για τα προς το ζην των πρώτων Χριστιανών, αλλά κατάφερε να κάνει αυτούς τους ΑΣΤΕΓΟΥΣ, να εξαπλωθούν σε όλο τον πλανήτη, και να απωθήσουν όλη την προ Χριστού βαρβαρότητα που επικρατούσε. Τι λέει λοιπόν η «λογική» σου γι’ αυτό το παράδοξο της εξάπλωσης αυτών των πάμφτωχων εν μέσω διωγμών τριών αιώνων; Πώς το εξηγεί, αν όχι με την ευλογία του Θεού; Και πώς εξηγεί η «λογική» σου τα εκατομμύρια μαρτυρίες που προαναφέραμε; Κλείνει τα μάτια η λογική στους αυτόπτες μάρτυρες; Πήγαινε να το πεις αυτό σε ένα δικαστήριο!

Αυτός ο Θεός λοιπόν «κατάφερε να κάνει τους ΑΣΤΕΓΟΥΣ να εξαπλωθούν σε όλο τον πλανήτη» όπως γράφεις! Δεν διαφωνούμε. Και ο Μπους κατάφερε να εξαπλωθεί η δυστυχία σ’ όλο το Ιράκ. Τι πρέπει να κάνουμε, να τον λατρέψουμε γι αυτό το κατόρθωμα;
Και βέβαια δεν χρησιμοποίησε διαφορετικές μεθόδους ο Γιαχβέ απ’ ότι ο Μπους! Ένα πολύ χειρότερο όργιο βίας και καταναγκασμών εξαπέλυσε η επίσημη εκκλησία προκειμένου να τον δεχθούν οι λαοί (η εξολόθρευση των Ινδιάνων της Ν. Αμερικής δεν αποτελεί παρά την ορατή κορυφή του παγόβουνου, κι αυτό επειδή συνέβη κοντά στην εποχή μας και ως εκ τούτου δεν μπόρεσε να παραμείνει κρυφό το γεγονός των σφαγών). Οι εκπρόσωποί του ωστόσο, μέσα στους αιώνες, δεν έκαναν του κεφαλιού τους επειδή έτυχε να είναι π.χ. διεφθαρμένοι, αλλά απλώς και μόνον τις δικές Του εντολές (του Ιησού!) ακολούθησαν: «Πλην τους εχθρούς μου εκείνους, οίτινες δεν με ηθέλησαν να βασιλεύσω επ' αυτούς, φέρετε εδώ και κατασφάξατε έμπροσθέν μου» (ΛOYKAΣ IΘ: 27).

Για την «προ Χριστού βαρβαρότητα που επικρατούσε», άστο καλύτερα κ. Μαυρομάγουλε. Ασχολήσου και απολογήσου για την μετά Χριστόν βαρβαρότητα που βύθισε την ανθρωπότητα στα σκοτάδια αιώνων του μεσαίωνα. Και για την μετά Χριστόν βαρβαρότητα που θρησκόληπτοι χριστιανοί σαν τον Μπους και τους ομοϊδεάτες του μας ξαναρίχνουν! (ο κ. Μπους και οι ομοϊδεάτες του, δεν αποτελούν παρά τους ευσεβείς απογόνους εκείνων τους οποίους ο κ. Μαυρομάγουλος εκθειάζει ως τους πρ. ΑΣΤΕΓΟΥΣ που κατάφεραν «να εξαπλωθούν σε όλο τον πλανήτη, και να απωθήσουν όλη την προ Χριστού βαρβαρότητα που επικρατούσε».

Για τους «διωγμούς τριών αιώνων» κόψε κάτι. Τα παραμύθια της «εκκλησιαστικής ιστορίας» του Ευσεβίου είναι για το κατηχητικό, όχι για το διαδίκτυο.

Όσο για «τους αυτόπτες μάρτυρες» και «τα δικαστήρια», πήγαινε να καταθέσεις σε οποιοδήποτε δικαστήριο ότι είσαι «αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυρας» της ύπαρξης του θεού και μετά έλα και πες μου αν σε πάρουν στα σοβαρά.

Αναφέρεις μάλιστα τη Χριστιανική πίστη ως «απατηλή θρησκεία», χωρίς φυσικά να μπορείς να προσκομίσεις γι’ αυτό την παραμικρή απόδειξη. Και γιατί θα έπρεπε λοιπόν να δεχθεί κάποιος τη δική σου απατηλή αθεϊστική θρησκεία; Γιατί θα έπρεπε να δεχθεί κάποιος τη δική σου απάτη; Ποια είναι αυτή η «δική σου απάτη»; Είναι το να βγάζεις έτσι αυθαίρετα από ένα ιερό κείμενο τον παράγοντα Θεό, και να το ερμηνεύεις μετά με προκατάληψη, αποδίδοντας ΠΑΝΤΟΤΕ κακά κίνητρα σε ανθρώπους όπως οι απόστολοι, που στο μεγαλύτερο ποσοστό τους, πέθαναν μαρτυρικά γι’ αυτό που πίστευαν! Γιατί το να πεθάνει κάποιος πλανημένος για μια πλάνη που του εμφύτευσαν άλλοι, είναι κάτι που γίνεται. Αλλά το να πεθάνει κάποιος για μια πλάνη που Ο ΙΔΙΟΣ επινόησε για ίδιον συμφέρον, δεν συμβαίνει πουθενά. Μια και πρώτοι οι απόστολοι ήταν αυτοί που εγκατέλειψαν όλα όσα είχαν, είναι τουλάχιστον κακοήθες, να τους κατηγορεί κάποιος για εκμετάλλευση των αφελών. Γιατί έδωσαν πρώτοι το παράδειγμα αυτής της «αφέλειας».

Και οι κομμουνιστές στην Ελλάδα πέθαιναν μαρτυρικά γι αυτό που πίστευαν, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι τα πιστεύω τους δεν στηρίζονταν εν πολλοίς σε πλάνες!
Και βέβαια, για τους κομμουνιστές υπάρχουν ντοκουμέντα που αποδεικνύουν το μαρτύριό τους. Για τους λεγόμενους «αποστόλους», καιρός είναι επιτέλους να μας προσκομίσει κάποιος έστω ΜΙΑ ιστορική απόδειξη της ύπαρξής τους και του «μαρτυρικού θανάτου τους». Κανένας ιστορικός της εποχής τους δεν πήρε είδηση την ύπαρξή τους, κανένα ιστορικό ντοκουμέντο της εποχής τους δεν κάνει νύξη για τον «μαρτυρικό τους θάνατο». Το να αναρωτηθεί κανείς εάν τους γνώριζε ακόμη και η μάνα τους, όσο καυστικό και προσβλητικό κι αν ακούγεται, νομίζω ότι πιθανόν να μην απέχει και πολύ απ’ την πραγματικότητα.

Προχωρώντας το απαρέδεκτα διαστρεβλωτικό σου κείμενο, υποστηρίζεις ότι τις αυτοπροαίρετες προσφορές (όχι όλων, αλλά) όσων πιστών πουλούσαν τα υπάρχοντά τους, «τις υποχρέωνε ο φόβος». Και συνεχίζεις για έναν «παράλογο μεταφυσικό φόβο», «απόλυτη υποταγή», και «γεμάτα απειλές κηρύγματα». Λες ότι ο φόβος αυτός, ήταν δήθεν «η εντολή του Θεού να παραδώσει ολόκληρη την περιουσία του».
Μα είσαι σοβαρός κύριε Φωτεινέ; Πού τον είδες τον φόβο στη Χριστιανική πίστη;

Έλα ντε!

Και πού είδες τον καταναγκασμό και την απόλυτη υποταγή;

Ξαναέλα ντε!

Μήπως διαβάζεις αυτά που θέλεις, για να νιώθεις καλά με την αντιχριστιανική σου στάση; Μήπως προβάλλεις σ’ εμάς τους δικούς σου φόβους; Ας δούμε τι λέει το ιστορικό υπόμνημα για το πώς ένιωθαν οι πρώτοι Χριστιανοί, ώστε να διαψευσθείς και από τους ίδιους:
«14. Επειδή, όσοι διοικούνται από το Πνεύμα τού Θεού, αυτοί είναι γιοι τού Θεού. 15. Δεδομένου ότι, δεν λάβατε πνεύμα δουλείας, ώστε πάλι να φοβάστε, αλλά λάβατε πνεύμα υιοθεσίας, με το οποίο κράζουμε: Αββά, Πατέρα. 16. Το ίδιο το Πνεύμα δίνει μαρτυρία, μαζί με το πνεύμα μας, ότι είμαστε παιδιά τού Θεού. 17. Και αν είμαστε παιδιά, είμαστε και κληρονόμοι• κληρονόμοι μεν του Θεού, συγκληρονόμοι δε του Χριστού• αν συμπάσχουμε, για να γίνουμε και συμμέτοχοι της δόξας του» (Ρωμαίους 8/η: 14-17
Και πού βλέπεις τις απειλές; Στο παραπάνω εδάφιο, όχι απειλές, αλλά ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ ΘΕΩΣΗΣ βλέπουμε ότι περίμεναν οι Χριστιανοί τότε, όχι από έναν ξένο, αλλά από τον Ίδιο τους τον Πατέρα!!! Εσύ φοβάσαι τον πατέρα σου κύριε Φωτεινέ, ή τον αγαπάς; Ίσως να τον φοβάσαι, γιατί η ιστορία δείχνει, ότι οι θεωρητικοί πατέρες του αθεϊσμού, είχαν ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ψυχολογικά προβλήματα με τον πατέρα τους, και τα μετέφεραν στον Θεό, ώστε να Τον αρνηθούν!

Αφού μου παραθέτεις εδάφιο του Παύλου κ. Μαυρομάγουλε, τότε, με την ίδια ικανότητα που διείσδυσες στον ψυχισμό μου και εντόπισες τα ψυχολογικά προβλήματα που είχα με τον πατέρα μου, θα μας εξηγήσεις φαντάζομαι και τις σχέσεις φοβίας και τρόμου που θα πρέπει (σύμφωνα πάντα με τη δική σου ερμηνεία) να χαρακτήριζε και τον Σαούλ – Παύλο με τον δικό του πατέρα. Διότι αλλιώς, πώς εξηγείς τα δεκάδες εδάφια των επιστολών του όπου συνεχώς για φόβο και τρόμο Θεού μιλάει και προτρέπει και τους οπαδούς του να φοβούνται τον Θεό, όχι μόνο τον «Πατήρ» αλλά και τον ίδιο τον Χριστό;
Ας κάνουμε μια σύντομη και εκ του προχείρου σταχυολόγηση:

Β΄ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ
κεφ. Ε: 11 Ειδότες ουν τον φόβον του Κυρίου ανθρώπους πείθομεν, Θεω δε πεφανερώμεθα.
κεφ. Ζ: 1 Ταύτας ουν έχοντες τας επαγγελίας, αγαπητοί, καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, επιτελούντες αγιωσύνην εν φόβω Θεού.
ΠΡΟΣ ΕΦΕΣΙΟΥΣ
κεφ. Ε: 15 και τα σπλάγχνα αυτού περισσοτέρως εις υμάς εστιν αναμιμνησκομένου την πάντων υμών υπακοήν, ως μετά φόβου και τρόμου εδέξασθε αυτόν.
21 υποτασσόμενοι αλλήλοις εν φόβω Χριστού.
κεφ. ΣΤ: 5 Οι δούλοι υπακούετε τοις κυρίοις κατά σάρκα μετά φόβου και τρόμου εν απλότητι της καρδίας υμών ως τω Χριστω.
ΠΡΟΣ ΦΙΛΙΠΠΗΣΙΟΥΣ
κεφ. Β: 12 μετά φόβου και τρόμου την εαυτών σωτηρίαν κατεργάζεσθε
Α΄ ΤΙΜΟΘΕΟΝ
κεφ. Ε: 20 τους αμαρτάνοντας ενώπιον πάντων έλεγχε, ίνα και οι λοιποί φόβον έχωσι.
ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ
ΙΑ: 20 μη υψηλοφρόνει, αλλά φοβού 21 ει γαρ ο Θεός των κατά φύσιν κλάδων ουκ εφείσατο, μη πως ουδέ σου φείσεται.
ΠΡΟΣ ΚΟΛΑΣΣΑΕΙΣ
κεφ. Γ: 22 Οι δούλοι υπακούετε κατά πάντα τοις κατά σάρκα κυρίοις, μη εν οφθαλμοδουλίαις, ως ανθρωπάρεσκοι, αλλ' εν απλότητι καρδίας, φοβούμενοι τον Θεόν.
ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ
κεφ. Ι: 30 οίδαμεν γαρ τον ειπόντα, εμοί εκδίκησις, εγώ ανταποδώσω, λέγει Κύριος, και πάλιν, Κύριος κρινεί τον λαόν αυτού. 31 φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος.

Παρέθεσα μόνο ορισμένα σχετικά εδάφια από τον Παύλο για να μην αναφερθώ εκτενέστερα στους υπολοίπους που συνεχώς για φόβο Θεού μιλούν και τρομοκρατούν το ποίμνιον.
Ποιον να πρωτοπιάσουμε; Τον Ματθαίο; («φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα απολέσαι εν γεέννη» Ι: 28) κλπ;
Τον Λουκά; («και το έλεος αυτού εις γενεάς γενεών τοις φοβουμένοις αυτόν» Α: 50, «υποδείξω δε υμίν τίνα φοβηθήτε, φοβήθητε τον μετά το αποκτείναι έχοντα εξουσίαν εμβαλείν εις την γέενναν. Ναί, λέγω υμίν, τούτον φοβήθητε» ΙΒ: 5, «και εγένετο επί πάντας φόβος τους περιοικούντας αυτούς, και εν όλη τη ορεινή της Ιουδαίας διελαλείτο πάντα τα ρήματα ταύτα» Α: 65) κλπ;
Τις Πράξεις των Αποστόλων; («Εγένετο δε πάση ψυχή φόβος, πολλά τε τέρατα και σημεία δια των αποστόλων εγίνετο» Β: 43, «Αι μεν ουν εκκλησίαι καθ’ όλης της Ιουδαίας και Γαλιλαίας και Σαμαρείας είχον ειρήνην οικοδομούμεναι και πορευόμεναι τω φόβω του Κυρίου» Θ: 31, «ευσεβής και φοβούμενος τον Θεόν συν παντί τω οίκω αυτού» Ι: 2, «Κορνήλιος εκατοντάρχης, ανήρ δίκαιος και φοβούμενος τον Θεόν» Ι: 22, «άνδρες Ισραηλίται και οι φοβούμενοι τον Θεόν, ακούσατε» ΙΓ: 16, «Άνδρες αδελφοί, υιοί γένους Αβραάμ και οι εν υμίν φοβούμενοι τον Θεόν» ΙΓ: 26) κλπ;
Τις επιστολές του Πέτρου; ("πάντας τιμήσατε, την αδελφότητα αγαπάτε, τον Θεόν φοβείσθε, τον βασιλέα τιμάτε» Α΄ ΠΕΤΡΟΥ, Β: 17, «εποπτεύσαντες την εν φόβω αγνήν αναστροφήν υμών» Α΄ ΠΕΤΡΟΥ, Γ: 2) κλπ;
Ή μήπως θέλεις να πιάσουμε την Αποκάλυψη του Ιωάννου που απ’ την αρχή ως το τέλος είναι μια συνεχής τρομολαγνεία, περιγράφοντας με ηδονική και άγρια χαρά τις καταστροφές που θα επιφέρει ο Χριστός στην ανθρωπότητα κατά την επάνοδό του;

Και με ρωτάς βρε αθεόφοβε «Πού τον είδα τον φόβο στη Χριστιανική πίστη;» (!!!)

Σταματώ εδώ για να μην προχωρήσω και στα δεκάδες εδάφια των απειλών προς την ανθρωπότητα και καταντήσει το blog να γίνει γκραν γκινιόλ…

Ή μήπως εννοείς τη διδασκαλία της κόλασης; Αν εννοείς αυτό, προφανώς δεν έχεις ποτέ ασχοληθεί να μάθεις τι είναι η κόλαση κατά την Ορθόδοξη πίστη. Γι’ αυτό την παρανοείς ως «απειλή». Προφανώς, έχεις μπερδέψει τη Χριστιανική πίστη για την κόλαση, με τις δυτικές θεωρίες του Παπισμού και του Προτεσταντισμού για το ίδιο θέμα. Με τέτοια μπλεξίματα όμως, προδίδεις προχειρότητα και όχι λογική.

Πες μου λοιπόν να μάθω κι εγώ ο άσχετος «τι είναι η κόλαση κατά την Ορθόδοξη πίστη»; Μ’ αρέσει να μαθαίνω, είμαι όλος αφτιά!

Μάθε λοιπόν, ότι κατά την Ορθόδοξη πίστη, η κόλαση είναι Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, που θα κατακαίει όσους δεν την κατέκτησαν στη ζωή τους. Κόλαση είναι ο ΑΥΤΟΒΑΣΑΝΙΣΜΟΣ των ασεβών, όταν θα συνειδητοποιήσουν ότι απέτυχαν να ομοιωθούν με τον Θεό της αγάπης. Είναι κάτι για φόβο αυτό κύριε Φωτεινέ; Ποιον να φοβηθούν; Τον πατέρα τους; Περισσότερα δες για την κόλαση και τον παράδεισο αν θέλεις, εδώ: http://www.oodegr.com/oode/swthria/xaris1.htm

Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά. Σχετίζονται όμως με τα όσα γράφει η Κ.Δ. ή είναι δικές σου θεωρίες και θεολογικές στρογγυλοποιήσεις, κατάλληλες για την εποχή μας όπου τα καζάνια με τον Βεελζεβούλ δύσκολα πείθουν πλέον ακόμη και τους πιο αφελείς; Ας ρίξουμε μια ματιά για το πώς περιγράφεται η κόλαση, όχι σύμφωνα «με τις δυτικές θεωρίες του Παπισμού και του Προτεσταντισμού» αλλά σύμφωνα με τα λεγόμενα του ιδίου του μονογενούς Υιού:

Όσους λέει δεν πιστέψουν σ’ αυτόν, θα τους βουτήξουν οι άγγελοι και «θέλουσι ρίψει αυτούς εις την κάμινον του πυρός. Εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΙΓ: 42).
Αγαπητέ μου, ακόμη κι αν υποψιαστώ ότι «απέτυχα να εξομοιωθώ με τον θεό της αγάπης», να είσαι σίγουρος ότι ηθελημένα ποτέ δεν θα συγκατανεύσω να με ρίξουν μέσα σε καμίνι όπου θα καίγομαι στον αιώνα τον άπαντα, θα κλαίω θα οδύρομαι – και συν τοις άλλοις θα τρίζουν και τα δόντια μου!
Εκτός κι αν με ρίξει μέσα εκεί «ο θεός της αγάπης», επιδεικνύοντας κατ’ αυτόν τον εντελώς διαστροφικό τρόπο την «άπειρη αγάπη» του.
Για ποιον λοιπόν «ΑΥΤΟΒΑΣΑΝΙΣΜΟ» μας λες; Εκτός κι αν οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους και δεν ξέρουμε πλέον τι λέμε!

«Τότε είπεν ο βασιλεύς προς τους υπηρέτας, Δέσαντες αυτού πόδας και χείρας, σηκώσατε αυτόν και ρίψατε εις το σκότος το εξώτερον, εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΚΒ: 13).
Ο συγκεκριμένος της παραπάνω παραβολής πάντως, δεν έπεσε μόνος του «εις το σκότος το εξώτερον» για να «αυτοβασανιστεί» δια κλαυθμών και τριγμών των οδόντων. Τον έδεσαν χειροπόδαρα μετά από εντολή του «θεού της αγάπης» και τον πέταξαν παρά τη θέλησή του.
Ξαναρωτάω λοιπόν: Για ποιον «ΑΥΤΟΒΑΣΑΝΙΣΜΟ» μας λες;

«Ούτω θέλει είσθαι εν τη συντελεία του αιώνος. Θέλουσιν εξέλθει οι άγγελοι και θέλουσιν αποχωρίσει τους πονηρούς εκ μέσου των δικαίων, και θέλουσι ρίψει αυτούς εις την κάμινον του πυρός• εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων» (ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΙΓ: 49-50).
Και πάλι κλαυθμοί και τριγμοί των οδόντων, και πάλι καμίνια του πυρός όπου θα μας πετάξει μέσα να καιγόμαστε και να τσουρουφλιζόμαστε αιωνίως. Όντως, ιδιαιτέρως «θερμή» τυγχάνει η «αγάπη» του!

Θα μου πεις ότι αυτά τα κακά θα τα πάθουν μόνον οι πονηροί, όχι οι καλοί και δίκαιοι άνθρωποι. Ναι αλλά επειδή ακόμη και τους καλούς και δίκαιους ανθρώπους τους διακρίνουν οι σεξουαλικές ανάγκες, μας λέει ότι έτσι και νοιώσεις ερωτική έλξη για μια γυναίκα («εάν ο οφθαλμός σου σε σκανδαλίζη»), καλύτερα να βγάλεις το μάτι σου και να το πετάξεις γιατί αλλιώς κινδυνεύεις «να ριφθής εις την γέενναν, εις το πυρ το άσβεστον, όπου ο σκώληξ αυτών δεν τελευτά και το πυρ δεν σβύνεται» (ΜΑΡΚΟΣ Θ: 47 - 48).
Για σκέψου! Έτσι και δεν καταπνίξουμε τις ερωτικές επιθυμίες μας, θα μας ρίξει να καιγόμαστε αιωνίως στο πυρ – και θα μας τρώνε και τα σκουλήκια ταυτοχρόνως!

Κι αν επιθυμείς ν’ αγγίξεις ερωτικά μια γυναίκα (και προφανώς τα ίδια ισχύουν και για τις γυναίκες προς τους άντρες), καλύτερα να κόψεις το χέρι σου και να το πετάξεις γιατί αλλιώς κινδυνεύεις «να απέλθης εις την γέενναν, εις το πυρ το άσβεστον, όπου ο σκώληξ αυτών δεν τελευτά και το πυρ δεν σβύνεται» (ΜΑΡΚΟΣ Θ: 43 - 44).

Και αν σε σκανδαλίζει το… πόδι σου (το πόδι πάλι πού κολλάει; Βρε, τι περίεργες φαντασιώσεις είχε ο δικός σου;) καλύτερα να κόψεις το πόδι σου και να το πετάξεις γιατί αλλιώς κινδυνεύεις «να ριφθής εις την γέενναν, εις το πυρ το άσβεστον, όπου ο σκώληξ αυτών δεν τελευτά και το πυρ δεν σβύνεται» (ΜΑΡΚΟΣ Θ: 45 - 46).

Για να το εμπεδώσουμε το τι εστί κόλαση, οι ευαγγελιστές δεν κουράζονται να επαναλαμβάνουν συνεχώς την περιγραφή της:
«Εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων, όταν ίδητε τον Αβραάμ και Ισαάκ και Ιακώβ και πάντας τους προφήτας εν τη βασιλεία του Θεού, εαυτούς δε εκβαλλομένους έξω» (ΛΟΥΚΑΣ ΙΓ: 28)

Αν λοιπόν «η κόλαση κατά την Ορθόδοξη πίστη» δεν σχετίζεται μ' αυτήν την καυτή φωτιά του πυρός που θα καιγόμαστε εν μέσω κλαυθμών και οδυρμών όπως περιγράφουν τόσο γλαφυρά οι ευαγγελιστές, να καταγγείλετε τους ευαγγελιστές ως προτεστάντες και παπικούς!

Και μάλιστα, όσον αφορά τη συκοφαντία του εξαναγκασμού της πώλησης της περιουσίας που επικαλείσαι με το (αποτυχημένο) παράδειγμα του Ανανία και της Σαπφείρας, στην ίδια εκείνη αφήγηση του παραδείγματος, γράφει σαφέστατα, κάτι που η «τετράγωνη λογική» σου το προσπέρασε. Ο Πέτρος εκεί τους λέει:
«3. Και ο Πέτρος είπε: Ανανία, γιατί γέμισε ο σατανάς την καρδιά σου, ώστε να πεις ψέματα στο Άγιο Πνεύμα, και να κρατήσεις από την τιμή τού χωραφιού;
4. Ενώ έμενε απούλητο, δεν ήταν δικό σου; Και όταν πουλήθηκε, δεν ήταν στην εξουσία σου; Γιατί έβαλες μέσα στην καρδιά σου αυτό το πράγμα; Δεν είπες ψέματα σε ανθρώπους, αλλά στον Θεό» (Πράξεις 5/ε: 3,4).
Λοιπόν κύριε Φωτεινέ, γιατί διαβάζεις μόνο αυτά που θέλεις και όχι όλα τα γραφόμενα; Για να βλέπεις την ιστορία με παραμορφωτικούς φακούς; Γιατί τιμωρήθηκε ο Ανανίας και η Σαπφείρα; Επειδή δεν έδωσαν όλα τα χρήμα (όπως ψευδώς λες), ή επειδή είπαν ψέματα στο Άγιο Πνεύμα; Και πώς δεν είδες ότι κανείς δεν τους ανάγκασε, από τα ίδια τα λόγια του Πέτρου; Αν υπήρχε τέτοιος καταναγκασμός πώλησης περιουσίας (κατά τον ανυπόστατο ισχυρισμό σου), θα γραφόταν ποτέ αυτό το περί ελευθερίας, σε ένα βιβλίο που το διάβαζαν όλοι οι Χριστιανοί; Από μόνο του αυτό θα καταργούσε οποιονδήποτε καταναγκασμό! Βλέπεις σε τι παραλογισμούς σε οδηγεί η αντιχριστιανική υστερία;

Κατ’ αρχήν πρέπει να μάθετε να είστε ειλικρινής με τον κόσμο κι όχι να τον παραμυθιάζετε. ΑΝ είπε σε κάποιον ψέματα ο Ανανίας επί της τιμής πωλήσεως του κτήματός του, δεν το είπε σε κανένα «άγιο πνεύμα» αλλά σε έναν κοινό άνθρωπο με σάρκα και οστά: στον Πέτρο. Αυτό τουλάχιστο αναφέρεται ξεκάθαρα στο εδάφιο.
Αν ο Πέτρος χρησιμοποιεί ως άλλοθι το «άγιο πνεύμα» ώστε να δικαιολογήσει την εξόντωση δύο ανθρώπων προς παραδειγματισμό των υπολοίπων, αυτό δεν δείχνει παρά το βαθμό του κυνισμού που τον διακατείχε ώστε να καλύπτεται πίσω από δήθεν μεταφυσικές δυνάμεις για να δικαιολογήσει τις απάνθρωπες πρακτικές της κοινότητάς του.

Γράφω «ΑΝ είπε σε κάποιον ψέματα» διότι ΠΟΥΘΕΝΑ στα εδάφια αυτά δεν λέει ότι ο Ανανίας ΕΙΠΕ ΨΕΜΑΤΑ! Λέει μόνον ότι κατακράτησε σε συμφωνία με τη γυναίκα του ένα μέρος του ποσού και το υπόλοιπο πήγε και το απόθεσε στα πόδια των αποστόλων.
Τα εδάφια με άλλα λόγια, μιλούν ξεκάθαρα για μια πώληση κτήματος και για τη συμφωνία των δύο συζύγων να κρατήσουν ένα μέρος του ποσού, το δε υπόλοιπο να πάνε και να το αποθέσουν στα πόδια των αποστόλων. Μιλούν δηλ. ξεκάθαρα για ΠΡΟΣΦΟΡΑ προς τη χριστιανική κοινότητα των δύο αυτών ευσεβών, απλοϊκών και αφελών ανθρώπων. ΠΟΥΘΕΝΑ δεν γράφει ότι ο Ανανίας είπε ψέματα στον Πέτρο (πολύ δε περισσότερο στο… άγιο πνεύμα), ότι δηλ. το ποσό που του παραδίδει, αφορά ΟΛΟΚΛΗΡΟ το τίμημα της πώλησης!

Τι έκανε ο Πέτρος μόλις είδε το ποσό που του παρέδωσε ο Ανανίας; Υποψιαζόμενος ότι δεν είναι όλο το ποσό ή έχοντας τις πληροφορίες του από αλλού, του είπε «Ανανία, γιατί γέμισε ο σατανάς την καρδιά σου, ώστε να πεις ψέματα στο Άγιο Πνεύμα και να κρατήσεις από την τιμή τού χωραφιού»; Τον επιπλήττει δηλ. ΕΠΕΙΔΗ ΚΡΑΤΗΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΠΟΣΟ ΑΠ’ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΚΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΥ ΠΑΡΕΔΩΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ, αναφέροντας και κάποιο δήθεν «ψέμα» που υποτίθεται ότι είπε ο Ανανίας προς το «άγιο πνεύμα»! Χωρίς να αναφέρει πουθενά τι είδους «ψέμα» ήταν αυτό, το πώς και το πότε το είπε ο Ανανίας!
Κι αφού τον επιπλήττει έντονα, ο Ανανίας… πέφτει νεκρός! Τον τυλίγουν σ’ ένα σάβανο «οι νεώτεροι» (τι είδους «νέοι» ήταν αυτοί; Φουσκωτοί; Σωματοφυλακή του Πέτρου; Ή τίποτα χειρότερο;), τον παίρνουν έξω και τον θάβουν! Έτσι απλά! Πέθανε ένας άνθρωπος και χωρίς να ειδοποιηθεί καν η οικογένειά του, κανένας δικός του άνθρωπος, έχοντας άγνοια η ίδια η γυναίκα του για τον θάνατο του συζύγου της, τον τυλίγουν «οι νεώτεροι» και πάνε και τον παραχώνουν! («Σηκωθέντες δε οι νεώτεροι, ετύλιξαν αυτόν και εκβαλόντες έθαψαν»!! Πράξεις Ε: 6). Τώρα, άμα πω ότι τέτοιες ενέργειες εξαφάνισης ενός ατόμου εν κρυπτώ θυμίζουν πρακτικές της σημερινής μαφίας, θα σκίσουν τα ιμάτιά τους οι θεοφοβούμενοι ότι βλασφημώ!

Μετά από τρεις ώρες έρχεται η γυναίκα του (είναι εκπληκτικό ότι αναφέρεται μια τέτοια λεπτομέρεια, το ότι δηλ. μετά από τρεις ώρες ήρθε η Σαπφείρα, αλλά ωστόσο ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΛΕΞΗ για το τι ακριβώς «ψέμα» ήταν αυτό που ξεστόμισε ο Ανανίας)! Προσέρχεται λοιπόν η γυναίκα του «μη εξεύρουσα το γεγονός»! (Πράξεις Ε: 7).
Προσέξτε τώρα: Έχει πεθάνει πριν τρεις ώρες ο άντρας της, τον πήραν επί τόπου τα καλά αυτά παλικάρια και τον παράχωσαν και η γυναίκα του ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΙΠΟΤΑ! Ουδείς είχε την ευαισθησία να ειδοποιήσει τη γυναίκα του πριν τον θάψουν! Κανείς δεν έκανε τον κόπο να την ενημερώσει πριν τον εξαφανίσουν κάτω απ’ τη γη!... Είναι να αναρωτιέται κανείς τι ήταν αυτοί οι άνθρωποι και οι «κοινότητές» τους; Καμόρα; Κράτος εν κράτει;

Προσέρχεται αμέριμνη λοιπόν η γυναίκα και ο Πέτρος την ρωτάει: «Ειπέ μοι, διά τόσον επωλήσατε τον αγρόν; Και εκείνη είπε, Ναι, διά τόσον» (Πράξεις Ε: 8).
Να επαναλάβω τώρα ότι το «τόσον» και το «δια τόσον» δεν μας φωτίζουν καθόλου; Αφήνει ανοιχτή λοιπόν την ερμηνεία στους ανα τους αιώνες θεολόγους και ρασοφόρους να ισχυρίζονται ότι θέλουν. Ε λοιπόν, δίνω κι εγώ άλλη ερμηνεία κι ας την αντικρούσουν αν έχουν έστω ΕΝΑΝ λογικό συλλογισμό που να την αντικρούεαι: Ότι ο Πέτρος την ρώτησε για το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ποσό της πώλησης «διά τόσον επωλήσατε τον αγρόν;» και η γυναίκα, ανύποπτη για το πού το πήγαινε, το επιβεβαίωσε «Ναι, διά τόσον». Πράγμα που αποδείκνυε αυτό που υποψιαζόταν ο Πέτρος: ότι δηλ. ΔΕΝ ΤΟΥ ΤΟ ΠΑΡΕΔΩΣΑΝ ΟΛΟ ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ της πώλησης του αγρού τους.

Τι της απάντησε αμέσως ο Πέτρος – αφού πρώτα την επιτίμησε κι αυτήν ότι «πειράζει το πνεύμα του Κυρίου»; "Δες", της λέει, "στη θύρα είναι τα πόδια εκείνων που έθαψαν τον άνδρα σου, και θα βγάλουν κι εσένα"! Έτσι, ψυχρά και κυνικά! Κι αμέσως η γυναίκα πέφτει νεκρή! (Πράξεις Ε: 9).
Τι έγινε στη συνέχεια; «Εισελθόντες δε οι νεανίσκοι, εύρον αυτήν νεκράν και εκβαλόντες έθαψαν πλησίον του ανδρός αυτής»! (Πράξεις Ε: 10). Φαίνεται ότι αυτά τα «εξαίρετα» παιδιά, οι «νεανίσκοι», γνώριζαν καλά τη δουλειά τους: πάντοτε παρόντες όταν πέθαινε αιφνίδια κάποιος πλησίον των αποστόλων, και πάντοτε κουβαλητές πτωμάτων. Πτωμάτων που έθαβαν χωρίς να μάθει κανένας για την εξαφάνισή τους, ούτε καν οι οικείοι τους!

Μετά απ’ αυτό το φοβερό γεγονός, αν ήθελαν οι υπόλοιποι αφελείς που προσηλυτίζονταν στις κοινότητες, ας μην παρέδιδαν όλο το ποσό της πώλησης των περιουσιών τους! Το τι τους περίμενε, το εμπέδωσαν πλέον πολύ καλά. Τόσο καλά που το αμέσως επόμενο χωρίο το περιγράφει γλαφυρότατα: «Και επέπεσε φόβος μέγας εφ' όλην την εκκλησίαν και επί πάντας τους ακούοντας ταύτα» (Πράξεις Ε: 11). Φόβος και τρόμος «μέγας» τους έπιασε λέει όλους τους προσήλυτους!

Αυτά τα ωραία και μαφιόζικα μας περιγράφουν λοιπόν σ’ αυτά τα εδάφια οι Πράξεις των Αποστόλων!

Ας δούμε λοιπόν τώρα, πόσο λογική είναι η ΔΙΚΗ ΣΟΥ εκδοχή για την περίπτωση του Ανανία και της Σαπφείρας. Γιατί προφανώς έχεις διαστρέψει ΤΑ ΠΑΝΤΑ.
1. Μιλάς κατ’ αρχήν για «εντολή» πώλησης της περιουσίας στον Ανανία, κάτι που ήδη απέδειξα ότι είναι ανυπόστατη συκοφαντία, αντίθετη από τη λογική.

Αντίθετη στη λογική είναι ούτως ή άλλως μεγάλο μέρος της χριστιανικής διδασκαλίας και πρακτικής (η παρθενία, οι εξορκισμοί, η ανάσταση των νεκρών κλπ) αυτό όμως δεν εμποδίζει την εκκλησία να αναγάγει τα ανωτέρω σε αξίες και αξιώματα.

Εγώ επικεντρώθηκα στην «έξοχη» τακτική τους να πείθουν όσους ήταν κάτοχοι χωραφιών ή σπιτιών, να ρευστοποιούν τα περιουσιακά τους στοιχεία (δηλ. αφενός την πηγή της παραγωγικής τους δραστηριότητας από την οποία συντηρούνταν αυτοί και οι οικογένειές τους, αφετέρου τα ίδια τα σπίτια στα οποία διέμεναν) και να φέρνουν τα χρήματα της πώλησης στην κοινότητα για να τα αποθέτουν στα πόδια των αποστόλων. Κυρίαρχο επιχείρημα γι αυτή την παράλογη τάση, υπήρξε η πεποίθηση που προκαλούσαν στο αφελές ποίμνιο μέσω των κηρυγμάτων ότι όπου να ’ναι επίκειται η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου και άρα η συντέλεια του κόσμου. Πράγμα που το κρίνω όχι μόνον ως κλοπή δια της πειθούς αλλά και ως συνειδητή τακτική εξαθλίωσης των ανθρώπων και μετατροπής τους σε απόρους, έχοντες πλέον την ανάγκη της ελεημοσύνης απ’ την εκκλησία για να επιβιώσουν. Και γινόμενοι κατ’ αυτόν τον τρόπο υποχείρια και όργανά της.

2. Λες ότι ο λόγος που τιμωρήθηκαν ήταν επειδή «τόλμησαν να αψηφίσουν την εντολή αυτή». Αλλά και αυτό είναι ψέμα. Η αφήγηση λέει ξεκάθαρα, ότι ο λόγος ήταν το ψέμα μπροστά στο Άγιο Πνεύμα.

Το σίγουρο είναι – σύμφωνα πάντα με την αφήγηση – ότι αν είπαν κάποιο ψέμα, το είπαν στον Πέτρο κι όχι σε κάποιο «άγιο πνεύμα». Με τον Πέτρο συνομίλησαν, δηλ. μ’ έναν άνθρωπο με σάρκα και οστά. Αν ο Πέτρος ήταν επαρμένος και θεωρούσε ότι η συνομιλία μαζί του ισούται με συνομιλία με το άγιο πνεύμα, δεν σημαίνει ότι θα πρέπει ντε και καλά να δεχτούμε κι εμείς τις μεγαλομανείς φαντασιώσεις του!

Όσο για το «ψέμα» που υποτίθεται ότι είπαν, μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε. Διότι πουθενά δεν αναφέρεται τι είδους ψέμα είπαν. Ο καθένας λοιπόν το ερμηνεύει κατά το δοκούν.
Η εκκλησία πάντως αυτό κάνει εδώ και αιώνες.

3. Λες ότι τα πούλησαν «καλή τη πίστει». Και πάλι ψέματα. Γιατί η «καλή πίστη», προϋποθέτει ειλικρίνεια, και όχι ψέματα, και μάλιστα στον Θεό. Γιατί αν είχαν καλή πίστη, είτε θα έλεγαν: «Κρατήσαμε κάποια χρήματα», είτε θα τα έδιναν όλα, εμπιστευόμενοι ΜΕ ΚΑΛΗ ΠΙΣΤΗ στον Θεό. Όμως ούτε εμπιστοσύνη στον Θεό είχαν, ούτε «καλή πίστη» (Αξιοπιστία) προς Αυτόν και τους αποστόλους. Έβλεπαν τη Χριστιανική κοινότητα όπως ακριβώς τη βλέπεις εσύ κύριε Φωτεινέ. Ως μια ανθρωποποίητη κοινωνία, από την οποία ο Θεός απουσίαζε. Και ένας Θεός που απουσιάζει, ούτε να τους φροντίσει μπορεί, ούτε να ανακαλύψει το ψέμα τους. Και επιπλέον, θα κέρδιζαν (κατά τη γνώμη τους) την εκτίμηση των άλλων Χριστιανών, που είχαν τόση πίστη, ώστε να δώσουν ΟΛΗ τους την περιουσία για τον Θεό. (Μια εκτίμηση που όμως δεν την άξιζαν, αλλά την επιζητούσαν). Απάτη, Απιστία, Ψεύδος, Υπερηφάνεια. Αυτά τα χαρακτηριστικά υπερασπίζεις κύριε Φωτεινέ ως «καλή πίστη».

Μπορεί να έχεις δίκιο, να είπαν δηλ. ψέματα για το ποσόν της πώλησης μόνο και μόνο για να δειχθούν προς την κοινότητα και να αποσπάσουν το θαυμασμό των υπολοίπων μελών της. Μπορεί όμως και όχι. Πουθενά δεν αναφέρεται το υποτιθέμενο ψέμα τους, και όλη η συλλογιστική σου στηρίζεται στην ερμηνεία που δίνεις στις ασαφείς κατηγορίες που εκτόξευσε εναντίον του ατυχούς ζεύγους ο Πέτρος. Κατηγορίες που – σύμφωνα με τη δική μου ερμηνεία – σκοπό είχαν απλώς να δικαιολογήσουν την απάνθρωπη πράξη του φόνου εναντίον του ζευγαριού.

Δεν είμαι σε θέση ν’ αποδείξω τον ισχυρισμό μου, κατά τον ίδιο ακριβώς βαθμό που δεν είσαι σε θέση ν' αποδείξεις κι εσύ τον δικό σου. Όσο όμως κι αν η ευσέβειά σου δεν διανοείται να θεωρήσει τον Πέτρο ικανό για ανόσιες πράξεις, θα θυμίσω ότι επρόκειτο – σύμφωνα με τις αφηγήσεις – για άνθρωπο με έντονο πάθος, ζήλο, αυθορμητισμό, φαινομενική αυταπάρνηση για τα πιστεύω του και ταυτόχρονα παρορμητικό, οξύθυμο, καυχησιάρη αλλά και δειλό στα ζόρια, εν ολίγοις για έναν άνθρωπο με όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον ικανό την ίδια στιγμή για το καλύτερο και για το χειρότερο. Επιθετικός μέχρι του σημείου να επιτίθεται στα σκοτεινά με μαχαίρι ως κοινός μαχαιροβγάλτης (βλ. στο όρος των Ελαιών), δειλός σε βαθμό θρασυδειλίας που με την ελάχιστη πίεση αρνείται τρεις φορές τον μέντορά του που ως τότε ορκιζόταν κραυγαλέα και με έπαρση στ’ όνομά του, ένας άνθρωπος που ακόμη κι ο Χριστός ο ίδιος τον βλαστήμησε αποκαλώντας τον «Σατανά» (ΜΑΡΚΟΣ Η:33 ΜΑΤΘ. ΙΣΤ: 23), ένας άνθρωπος με άλλα λόγια ικανός για τα πάντα προκειμένου να πετύχει τους στόχους του.

Ακόμη όμως κι αν έχεις δίκιο και το άτυχο αυτό ζεύγος επιζητούσε την εκτίμηση των υπολοίπων λέγοντας ένα ψέμα, ρωτάω κατά πόσον είναι χειρότερο αυτό το ψέμα από την πράξη του φόνου; Ακόμη κι αν πέθαναν επειδή τους έστειλε αστροπελέκι ο Θεός (ή το «άγιον πνεύμα»), τότε έχουμε να χρεώσουμε στο μεν ζεύγος ένα ψέμα, στον δε Θεό και στο άγιο πνεύμα έναν φόνο!

Όσο για τους απολογητές, είναι ξεκάθαρο όπως φαίνεται ότι θεωρούν το ψέμα χειρότερο αμάρτημα από τον φόνο. Αποδεικνύοντας έτσι ότι οι μεγαλοστομίες περί «αγάπης» και ανθρωπιάς που δήθεν τους χαρακτηρίζει, δεν είναι παρά έπεα πτερόεντα!

4. Λες ψευδώς ότι ο Πέτρος «κάτι μυρίστηκε». Αυτό όμως δεν αναφέρεται πουθενά στην αφήγηση. Αντιθέτως, ο Πέτρος δεν θα μπορούσε να γνωρίζει ότι θα πεθάνουν (όπως προφητεύει και συμβαίνει στη συνέχεια), κάτι που σημαίνει ότι το Άγιο Πνεύμα του τα φανέρωσε όλα, που όπως λέει το εδάφιο στην προς Ρωμαίους που αναφέρω πιο πάνω, λαλεί στην καρδιά των γιων του Θεού. Αλλά φυσικά για να βγει η δική σου εκδοχή της ιστορίας, τον Θεό τον έχεις αφήσει απ’ έξω, γιατί σου χαλάει τη συνταγή!

Έχεις δίκιο ότι πουθενά στην αφήγηση δεν αναφέρεται ότι ο Πέτρος «κάτι μυρίστηκε». Επίσης όμως ΠΟΥΘΕΝΑ στην αφήγηση δεν αναφέρεται ότι ο Ανανίας είπε ψέματα για την τιμή που πώλησε το κτήμα του. Δεν γνωρίζουμε δηλ. τι ακριβώς είπε ο Ανανίας όταν εναπόθεσε τα χρήματα «στα πόδια» του Πέτρου. Ούτε η ίδια η αφήγηση γράφει πουθενά ότι π.χ. «ο Ανανίας είπε ψέματα στον Πέτρο για την τιμή της πώλησης», ούτε στα διαλογικά σημεία έχουμε μία έστω φράση του Ανανία που να λέει κάτι σχετικό.
Το μόνο που αναφέρεται είναι οι ασαφείς κατηγορίες που εκτοξεύει ξαφνικά εναντίον του ο Πέτρος. Τον Ανανία τον έχουν… μούγκα σε όλη την αφήγηση! Πώς «γνωρίζουμε» λοιπόν ότι όντως είπε ψέματα για την τιμή πώλησης του κτήματός του; Πολύ απλά, καλούμαστε να βγάλουμε το συμπέρασμα αυτό εκ των συμφραζομένων απ’ τα λεγόμενα και την εκτόξευση κατηγοριών του Πέτρου! Ενός ανθρώπου δηλ. που προκειμένου να πετύχει τους στόχους του όπως είπαμε και πιο πάνω, ήταν ικανός για τα πάντα!

Εγώ φυσικά και αφήνω τον Θεό έξω απ’ την ερμηνεία της δικής μου εκδοχής. Όπως θα έκανε και κάθε σώφρων άνθρωπος με την ελάχιστη κοινή λογική. Σε οποιαδήποτε έρευνα, οποιασδήποτε εποχής, τα γεγονότα αυτά θα κατηύθυναν στον Πέτρο ως κατ’ εξοχήν υπόπτου φόνου (τουλάχιστον ηθικής αυτουργίας) και θα τον οδηγούσαν σε δίκη μαζί με τους «νεανίσκους» ως συνεργούς και υπόπτους φυσικής αυτουργίας. Όπου θα έπρεπε να δώσουν λόγο και για την βιαστική και εν κρυπτώ ταφή του θύματος. Για να μην πω ότι θα διατάσσονταν και εκταφή των θυμάτων για να διαπιστωθεί η αιτία του θανάτου τους, διότι άλλο πράγμα είναι π.χ. η καρδιακή προσβολή που δεν αφήνει σημάδια και εντελώς άλλο η πιθανή εύρεση στοιχείων που οδηγούν σε εγκληματική ενέργεια.

Στη μόνη κοινότητα που ούτε κατά διάνοια πέρασε απ’ το μυαλό η αναζήτηση ευθυνών για τον αιφνίδιο θάνατο δύο ανθρώπων, είναι η χριστιανική. Όπου το άλλοθι της «εκ Θεού» θανατηφόρου δύναμης, καλύπτει πάσαν ανομία, πάσα εγκληματική πράξη και αφήνει ελεύθερο το πεδίο στον κάθε απατεώνα να κάνει ότι θέλει, αποδίδοντας ακόμη και σχεδόν ταυτόχρονους αιφνίδιους θανάτους ενός ζευγαριού κάτω από σκοτεινές και αδιευκρίνιστες συνθήκες, σε επέμβαση του… Θεού!

5. Αναφέρεις τις εκφράσεις του Πέτρου «προσβλητικές». Δηλαδή κατά τη γνώμη σου, είναι προσβλητικό να αποκαλύπτει κάποιος τα ψεύδη ενός ψεύτη; Συγχαρητήρια κύριε Φωτεινέ για τη λογική σου!

Μικρό το «κακό» για τις προσβλητικές εκφράσεις του, πταίσμα είναι και δεν με αφορούν. Περισσότερο θα μ’ ενδιέφερε το τι έγινε στα ελάχιστα λεπτά που μεσολάβησαν μεταξύ των προσβλητικών εκφράσεων και του θανάτου του Ανανία.
Όπως επίσης και τον ρόλο που έπαιξαν σ’ εκείνα τα ελάχιστα λεπτά οι πτωματοκουβαλητές «νεανίσκοι».

6. Γράφεις ότι ο θάνατός τους, «έσπειρε την τρομοκρατία στις ψυχές τους, για το τι έμελλε να πάθουν αν τολμούσαν να κατακρατήσουν μέρος της περιουσίας τους». Ήδη όμως δείξαμε, ότι αυτό που φοβήθηκαν, ήταν το να πουν ψέματα στο Άγιο Πνεύμα, και όχι τα περί περιουσίας που ισχυρίζεσαι. Γιατί ψεύδεσαι κύριε Φωτεινέ; Μήπως γι’ αυτό δικαιολογείς τους ψεύτες;

Ώστε ψεύδομαι;
Ας επαναλάβουμε λοιπόν γι άλλη μια φορά το τι γράφει το ίδιο το κείμενο για την τρομοκρατία που έσπειρε παντού στις κοινότητες των πιστών το γεγονός αυτό:
«Και επέπεσε φόβος μέγας εφ' όλην την εκκλησίαν και επί πάντας τους ακούοντας ταύτα».

Είτε τρομοκρατήθηκαν από το άγιο πνεύμα είτε από τον Πέτρο είτε από τους «νεανίες» που συνόδευαν τους αποστόλους (και οι οποίοι, εκτός των άλλων, εξαφάνιζαν εν κρυπτώ τα πτώματα), το γεγονός είναι ότι οι άνθρωποι κατατρομοκρατήθηκαν. Δεν υπήρχε λοιπόν περίπτωση όχι μόνο «να πουν ψέματα» στο μέλλον αλλά ούτε να σκεφτούν να κατακρατήσουν μέρος της περιουσίας τους.
Αποτελεσματική η πολιτική του Πέτρου και των λεγομένων αποστόλων.
Και άκρως αποδοτική, απ’ όλες τις απόψεις.

7. Ξεχνάς να μας εξηγήσεις κύριε Φωτεινέ, πώς έγινε και πέθαναν ο Ανανίας και η γυναίκα του, αν ο Θεός κατά τη γνώμη σου δεν είναι υπαρκτός; Έτσι συμπτωματικά πεθαίνουν δύο άνθρωποι όταν λένε ψέματα; Αυτό γιατί ξεχνάς να μας το εξηγήσεις; Τι λέει εδώ η τετράγωνη λογική σου;

Η τετράγωνη λογική λέει ότι το να επέλθει ο θάνατος ενός ζευγαριού με διαφορά τριών ωρών μεταξύ τους, αιφνίδια και στα καλά καθούμενα, αποτελεί εντελώς σπάνιο φαινόμενο, τόσο που χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής οι συνθήκες κάτω απ’ τις οποίες συνέβη. Δεν βλέπω τι σχέση μπορεί να έχει ένα τέτοιο γεγονός με την ύπαρξη ή την ανυπαρξία θεού, εξετάζοντας όμως τις συνθήκες και τα περιστατικά, μπορούμε αβίαστα να συμπεράνουμε ότι ενδέχεται να σχετίζεται άμεσα όχι με τις ενέργειες κάποιου θεού αλλά με ενέργειες ανθρώπινες.

Οι ανακριτικές αρχές, στη συγκεκριμένη περίπτωση, θα έλεγχαν το παρελθόν του επικεφαλής της κοινότητας. Διαπιστώνοντας στο φάκελό του την επιθετική του συμπεριφορά (μαχαίρωμα και τραυματισμός κάποιου ανθρώπου στο όρος των Ελαιών), δύσκολα θα πείθονταν ότι η επιθετικότητα του ανθρώπου αυτού άλλαξε μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Διαπιστώνοντας επίσης ότι ο άνθρωπος με την επιθετική αυτή συμπεριφορά έχει γύρω του γεροδεμένους νέους που τον ακολουθούν πειθήνια ακολουθώντας τις εντολές του, οι οποίοι μάλιστα αποδεδειγμένα έθαψαν βιαστικά και εν κρυπτώ το άτυχο ζευγάρι, δεν θα δυσκολευόντουσαν πιστεύω να οδηγηθούν στις πραγματικές αιτίες του περιστατικού.

Ελπίζω να καλύφθηκες.

Ρωτάω λοιπόν: Αν ο Θεός είναι ανύπαρκτος, τότε πώς πέθαναν οι δύο αυτοί ψεύτες; Αν πάλι είναι υπαρκτός και τους τιμώρησε έτσι, με στέρηση της επίγειας ζωής τους, σε τι έφταιγαν οι απόστολοι γι’ αυτή την «τρομοκρατία» που λες; Τότε έφταιγε ο Θεός, και κακώς κατηγορείς τους αποστόλους. Αλλά αν ο Θεός είναι υπαρκτός, καταπίπτει ολόκληρη η θεωρία σου, για δήθεν «θεοκρατικό παράλογο», και καταναγκαστικό φόβο για να εξαρτώνται από τους ιερείς. Γιατί αυτομάτως έχουμε εξάρτηση από έναν αποδεδειγμένα δυνατό Θεό. Που φυσικά έχει κάθε δικαίωμα να στερεί κατά το δοκούν την επίγεια ζωή (που Αυτός χάρισε), σε δύο ψεύτες.

Δεν θέλω να σε προσβάλω κ. Μαυρομάγουλε αλλά ωστόσο δεν πρόκειται να μπω στο τρυπάκι αυτό της βυζαντινολογίας. Με δυο λόγια λοιπόν η απάντησή μου είναι η εξής: Την τρομοκρατία δεν την άσκησε κανένας θεός, την άσκησαν άνθρωποι, σίγουρα ευφυέστατοι, εντελώς κυνικοί και καταφανέστατα απατεώνες που τέθηκαν επικεφαλής του ιερατείου αυτού του μορφώματος που αποκαλέστηκε «χριστιανισμός». Τον Θεό μονίμως οι απατεώνες αυτοί τον χρησιμοποιούσαν για τα άνομα συμφέροντά τους και τον επικαλούνταν για να καλύπτει «πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν» που έρριπταν κατά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της προόδου της κοινωνίας.
Αυτά.

Αν πάλι πεις ότι η ιστορία είναι αναξιόπιστη, όσον αφορά τον θάνατο του Ανανία και της Σαπφείρας, τότε γιατί κατονομάζεις το θάνατό τους «γεγονός»; Η ιστορία είναι «γεγονός» μόνο όταν συμφέρει τις θεωρίες μας, ενώ όταν δεν τις συμφέρει, είναι αναξιόπιστη; Αν έχεις λογική όπως ισχυρίζεσαι, οφείλεις ή να αποδέχεσαι ολόκληρη την ιστορία όπως είναι, ή να τη θεωρείς αναξιόπιστη ολόκληρη. Διαφορετικά, δεν μπορείς να στηρίζεις θεωρίες «συνωμοσιολογίας» σε ιστορίες που εσύ ο ίδιος θεωρείς αναξιόπιστες. Αυτό λέει η λογική κύριε Φωτεινέ. Αλλά δες σε τι αντιφάσεις σε οδηγεί το τυφλό μίσος κατά της Χριστιανικής πίστης και η προκατάληψη.

Το ότι τα σχετιζόμενα με τη λεγόμενη «εκκλησιαστική ιστορία» καθίστανται αναξιόπιστα στο βαθμό που δεν διασταυρώνονται από ιστορικές πηγές, δεν αναιρεί τα μηνύματα που επιδιώκει (και έχει καταφέρει μέσα στους αιώνες δια του καταναγκασμού και του πειθαναγκασμού) να περάσει η εκκλησία στο κοινωνικό σώμα.

Αντί λοιπόν απλώς να αφορίζουμε εν γένει τα κείμενα αυτά κάνοντας ότι αδιαφορούμε για την ύπαρξή τους - αφήνοντας έτσι ελεύθερο το πεδίο δράσης στους απατεώνες του Οργανισμού Εκκλησία Α.Ε. να τα ερμηνεύουν κατά το δοκούν - είναι καιρός πλέον να αποκαλύψουμε την πραγματική ερμηνεία των μηνυμάτων που εμπεριέχονται εντός τους. Μόνον έτσι θα καταφέρει να απελευθερωθεί κάποτε ο άνθρωπος από τις δαγκάνες του απολυταρχικού, αυταρχικού και απάνθρωπου αυτού καρκινώματος.

Περισσότερα για τον Ανανία και τη Σαπφείρα, στη διεύθυνση: http://www.oodegr.com/oode/grafi/kd/ananias1.htm

Σ’ ευχαριστούμε πολύ για το λινκ. Πράγματι, «ύψιστες» οι υπηρεσίες που προσφέρει η ομάδα αυτή των θρησκόληπτων θεωρητικών στη συνέχιση της ποδηγέτησης της κοινωνίας.

Συνεχίζεις κύριε Φωτεινέ με περισσή κακοήθεια, να συκοφαντείς τους αποστόλους ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ, ότι έβαζαν στην άκρη από τα χρήματα των Χριστιανών που πουλούσαν τις περιουσίες τους. Ανθρώπους που πέθαναν για την πίστη τους στους διωγμούς! Συγνώμη, αλλά αυτό είναι ακραίος παραλογισμός.

Συγνώμη, αλλά το να δεχόμαστε ότι κάποιοι «πέθαναν για την πίστη τους» χωρίς να μπορεί να διασταυρωθεί κάτι τέτοιο από ΚΑΜΙΑ ιστορική αναφορά, πιστεύεις ότι διαφέρει πολύ απ’ το να πιστεύει κανείς στις «Χίλιες και μια νύχτες»;
Όχι πως είναι κακό να πιστεύει κανείς στα παραμύθια της Χαλιμάς. Αλλά τουλάχιστον, δεν δεχόμαστε ότι οι ήρωες των δικών της παραμυθιών διακατέχονταν από το άγιο πνεύμα!

Περί δε του ότι αποκαλείς τη Χριστιανική πίστη «μισάνθρωπο κίνημα», χωρίς να μπορείς να το δικαιολογήσεις με το παραμικρό στοιχείο, δείχνει μόνο την προκατάληψή σου και την αντιχριστιανική υστερία που σε διακατέχει, και καθόλου δεν συμμαρτυρεί με τους ισχυρισμούς σου περί λογικής. Γιατί αν είναι μισάνθρωπο ένα κίνημα, που στηρίχθηκε στην αγάπη και την αυτοπαράδοση χάριν των άλλων, βρες μου ένα άλλο κίνημα στην ανθρώπινη ιστορία, που να μην είναι μισάνθρωπο. Αλλά δεν θα πω περισσότερα εδώ για τα καλά του Χριστιανισμού, γιατί το βάρος της απόδειξης του ισχυρισμού σου βαρύνει εσένα που το διατύπωσες. Και αν απαντήσεις, θα επανέλθω με συγκρίσεις του Χριστιανισμού με οποιοδήποτε άλλο κίνημα επιθυμείς να συγκρίνουμε.

Αγαπητέ μου, αν άρχιζα να περιγράφω την εγκληματική δράση του μισάνθρωπου αυτού κινήματος, θα χρειαζόμουν μέρες ολόκληρες για να καλύψω ένα ελάχιστο μόνο μέρος της καταστροφικής του για την ανθρωπότητα παρουσίας. Και αν γέμιζα ακόμη τόμους ολόκληρους, και πάλι δεν θα κατάφερνα να σε πείσω – υπήρχε μήπως περίπτωση να πειστεί στη 10ετία του ’30 ένας κομμουνιστής για την εγκληματική δράση του Στάλιν ή ένας Ναζί για την εγκληματική παρουσία του Χίτλερ;
Γιατί λοιπόν να χάνω τζάμπα και βερεσέ το χρόνο μου;

Για μια φορά ακόμα κύριε Φωτεινέ, η λογική σου σε προδίδει, όταν μιλάς για «τεράστια συσσώρευση πλούτου» από τα χρήματα που μάζευαν οι απόστολοι. Γιατί αν αναλογισθείς ότι (όπως ο ίδιος ομολόγησες στην αρχή του μηνύματός σου), οι Χριστιανοί έπαυαν να έχουν «όλες τις πηγές της παραγωγικής τους δραστηριότητας», αυτό σημαίνει ότι τα χρήματα εξανεμίζονταν σε χρόνο ρεκόρ για τις ανάγκες τόσων «αστέγων» της κοινότητας, που επιπλέον ελεούσαν και τους φτωχούς!

Δεν ισχυρίστηκα ποτέ ότι δεν δαπανούσαν σεβαστό ποσό για τις λεγόμενες «αγαθοεργίες» κατά τους τρεις πρώτους αιώνες του χριστιανισμού, είπα απλώς ότι υπήρχε και ικανό περίσσευμα για να το βάζουν στην άκρη ως μαγιά.

Στους τρεις πρώτους αιώνες δαπανούσαν όντως ποσά γιατί οι αγαθοεργίες και οι ελεημοσύνες αποτελούσαν τη βασική πολιτική τακτική για την ανάδειξη του κινήματος, στοχεύοντας στις μάζες των εξαθλιωμένων, προσφέροντάς τους «τον άρτον τον επιούσιον» (εννοείται, μετά από την τελετή της λειτουργίας όπου ασκούσαν την προπαγάνδα τους – βλ. «αντίδωρο» ως απόηχο εκείνης της πολιτικής), καθιστώντας τους εξαθλιωμένους της αυτοκτρατορίας εξαρτημένους απ’ αυτούς για «ένα κομμάτι ψωμί» και αυξάνοντας έτσι τις γραμμές τους.

Συνεπώς κύριε Φωτεινέ, πάλι χαλάει η συνταγή σου, με την οποία προσπαθείς να δημιουργήσεις αμφιβολίες για το ιστορικότατο γεγονός των διωγμών. (Γιατί άραγε σε κόφτει να δικαιολογήσεις τους διώκτες;) Προφανώς δεν έχεις διαβάσει ιστορία, αλλά μόνο αντιχριστιανικά κείμενα φανατικών ανιστόρητων!

Σε ό,τι αφορά τους «διώκτες» με τους οποίους μας πιπίλιζαν τ’ αφτιά στο σχολείο και δια των οποίων έχει θησαυρίσει το Χόλλυγουντ, ταιριάζει η φράση «το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις»;

Κανείς δεν αμφισβητεί πως, πιεζόμενοι από τις οχλαγωγικές εκδηλώσεις πολλών χριστιανικών κοινοτήτων, την αντικοινωνική τους συμπεριφορά, την προκλητική περιφρόνησή τους στους δημόσιους θεσμούς και την αναρχία που προκαλούσαν, τις διαμαρτυρίες του κόσμου για την επιδεικτική περιφρόνηση που δέχονταν απέναντι στα ιερά και τους θεούς τους από τους φωνασκούντες και αδιάλλακτους χριστιανούς, τη ρυπαρότητα και την οχλαγωγία από τα στίφη των καλογέρων κλπ, κάποιες διοικήσεις ωθήθηκαν σε περιορισμένους, μικρής διάρκειας και κλίμακας και μόνον κατά τόπους διωγμούς αυτών των αντικοινωνικών στοιχείων. Ποτέ δεν έλαβαν χώρα διωγμοί εκτεταμένοι και μεγάλης κλίμακας, ποτέ το ρωμαϊκό κράτος δεν κυνήγησε τους χριστιανούς για την πίστη τους παρά μόνο για την αντικοινωνικότητά τους (σήμερα θα την αποκαλούσαμε θρησκευτικό χουλιγκανισμό). Αυτό δείχνουν όλα τα ιστορικά στοιχεία. Τα υπόλοιπα μυθοπλαστικά, μόνο στην εκκλησιαστική ιστορία του Ευσεβίου και στα συναξάρια των "αγίων" θα τα βρει κανείς.

Περί δε της συσσώρευσης πλούτου και της εκμετάλλευσης που έκαναν πολλοί σε μετέπειτα αιώνες, (4ο και μετά), δεν έχουν σχέση με την κατάσταση στην πρωτοχριστιανική κοινότητα, αλλά μόνο με το πλήθος των εισφορών.

Καμιά αντίρρηση στο ότι από τον 4ο αιώνα και μετά η χριστ. εκκλησία ήταν κράτος εν κράτει. Η δήμευση όλων των ναών πάσης θρησκείας της αυτοκρατορίας και η μεταφορά των περιουσιακών τους στοιχείων στα σεντούκια της χριστ. εκκλησίας βάσει αυτοκρατορικών διαταγμάτων, μετέτρεψαν την Εκκλησία σε πάμπλουτο οργανισμό.
Όσο για τις "εισφορές" στην πρωτοχριστιανική κοινότητα, εξηγήσαμε αρκούντως αναλυτικά πού οφείλονταν ένα μεγάλο ποσοστό από αυτές: στους αφελείς που πείθονταν να ρευστοποιήσουν οτι είχαν και δεν είχαν και να τα παραδώσουν στο ιερατείο - προσμένοντας απο μέρα σε μέρα κι απο χρόνο σε χρόνο οτι θα συμβεί η συντέλεια του κόσμου!

Γιατί τότε ο τρόπος ζωής της πρωτοχριστιανικής κοινότητας της Ιερουσαλήμ είχε ατονήσει προ πολλού, οι δε περιουσίες των πιστών δημεύονταν κατά τους διωγμούς. Περισσότερα για την ιστορία των διωγμών εδώ: http://www.oodegr.com/neopaganismos/diogmoi/xr.istor1.htm

Ναι, διαβάστε στην ΟΟΔΕ για το αμάλγαμα και το έξυπνο ανακάτωμα περιορισμένων και διάσπαρτων ιστορικών αναφορών με τα… συναξάρια των αγίων, για να μορφωθείτε περί των περιβόητων «διωγμών».
Θα τα μάθετε καλύτερα κι απ’ το κατηχητικό!

Η δε διαφθορά, δεν «εξηγείται έτσι», όπως γράφεις, αλλά εξηγείται από το ότι σε κάθε μεγάλη ομάδα ανθρώπων, πάντα υπάρχουν και διεφθαρμένοι, όπως ο Ανανίας και η Σαπφείρα που τόσο συμπάθησες.

Δεν διαφωνούμε στο ότι σε κάθε μεγάλη ομάδα ανθρώπων, πάντα υπάρχουν και διεφθαρμένοι.
Το πρόβλημα με τον χριστιανισμό ήταν και είναι το ότι στα ηγετικά κλιμάκια της ιεραρχίας του, η διαφθορά ήταν το καθεστώς και όχι η εξαίρεση. Εξαίρεση αποτελούσαν πάντοτε οι ελάχιστοι έντιμοι.

Και φυσικό ήταν βέβαια να μην ξεφύγουν από το αντιχριστιανικό σου μένος τα μοναστήρια, όπου ως σήμερα επιβιώνει η κοινοκτημοσύνη, γιατί είναι το στήριγμα της Χριστιανικής πίστης που τόσο παράλογα μισείς. Τα οποία στις ημέρες μας ευημερούν λόγω της επιστροφής του λαού στις Εκκλησίες, και των αυτοπροαίρετων εισφορών που τους δίνουμε, (κάτι που σε διαολίζει, και σε κάνει να εκνευρίζεσαι εναντίον τους). Και τα οποία μοναστήρια, πέραν της πνευματικής ενίσχυσης στην Ελληνική κοινωνία, συντηρούν με τα χρήματα αυτά και πλήθος φτωχών και απόρων, ανεξαρτήτως θρησκείας και φυλής.

Ούτε κουβέντα βέβαια από τον αγαπητό μου κ. Μαυρομάγουλο για όσα είχα γράψει περί των τις μετεγγραφών τεραστίου μεγέθους περιουσιών - ηλικιωμένων συνήθως ατόμων αφού αυτοί αποτελούν τα ευκολότερα θύματα. Όχι μόνο στα κατάστιχα των νομικών προσώπων των μοναστηριών αλλά και προσωπικώς στο όνομα ηγουμένων μοναστηριών και μητροπολιτών! Μια παράδοση που εγκαινιάζεται από τους αποστόλους και συνεχίζεται από τους «άξιους» επιγόνους τους μέχρι σήμερα. Ούτε κουβέντα βέβαια και για τις κτηματικές εκτάσεις που διαθέτουν και τις μοσχοπουλούν αυγατίζοντας τις καταθέσεις των λογαριασμών τους ή τις εκμεταλλεύονται μπαίνοντας μέτοχοι σε μεγάλες αλυσίδες πολυεθνικών εταιρειών που ανεγείρουν εμπορικά κέντρα κλπ. Έχει απόλυτο δίκιο λοιπόν ο κ. Μαυρομάγουλος και συμφωνώ μαζί του όταν γράφει ότι τα μοναστήρια «στις ημέρες μας ευημερούν».
Να διευκρινίσω επίσης προς αποφυγή τυχόν παρεξήγησης ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα ούτε με τις σεξουαλικές ιδιαιτερότητες ούτε με τους ομοφυλόφιλους κλπ. Με αηδιάζει όμως η υποκρισία, το να καυτηριάζουν τους άλλους ως «αρσενοκοίτες» την ίδια στιγμή που για τις αναμεταξύ τους «διαπλοκές» το ’χει ο κόσμος τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι! Βεβαίως δεν φταίνε αυτοί, φταίει αυτός ο αφιλότιμος ο σατανάς που τους κυνηγάει διαρκώς και τους ωθεί σε «ανίερες» πράξεις και φαντασιώσεις, ευτυχώς όμως με τις συνεχείς προσευχές (μετά την αμαρτία) ο θεός τους συγχωρεί αυτούς τους αγίους ανθρώπους και ξέρουν ότι θα τους ξανασυγχωρέσει και πάλι στο επόμενο παράπτωμά τους.
Άγιοι άνθρωπο! Και φιλεύσπλαχνος ο θεός τους!

Ναι, τέτοιους αγίους και τέτοιο Θεό, φυσικά τον χαιρόμαστε και τον λατρεύουμε!

Και πολύ καλά κάνετε, αυτό δα έλειπε! Με τέτοια περιουσία που έχει χαρίσει στους εκπροσώπους σας, και πάντα πρόθυμος και φιλεύσπλαχνος όπως είναι για να συγχωρήσει τα (δικά σας) αμαρτήματα, είναι να μην τον λατρεύετε;

Δεν θα επεκταθώ άλλο στα όσα ανυπόστατα συνεχίζεις να λες κύριε Φωτεινέ για τον Γιαχβέ της Παλαιάς Διαθήκης. Πρώτον, γιατί ουδέποτε τη διάβασες καλόπιστα ώστε να την καταλάβεις. (Αν δεν κατανοείς τις Πράξεις των Αποστόλων, φαντάσου την Παλαιά Διαθήκη!) Και δεύτερον, επειδή, δεν είναι δυνατόν να παριστάνεις τον λογικό, και να κατηγορείς έναν Θεό που θεωρείς ανύπαρκτο, για… ανύπαρκτες πράξεις! Γιατί μόνο υπαρκτοί Θεοί κάνουν υπαρκτές πράξεις. Αν πάλι Τον κατηγορείς ως υπαρκτό, τότε η λογική λέει ότι Αυτός που δίνει τη ζωή και την ύπαρξη σε όλο το σύμπαν, έχει και κάθε εξουσία πάνω στα πάντα, και κανένας άνθρωπος δεν έχει ούτε την εξουσία, ούτε τα φόντα να κρίνει τις πράξεις Του. Ή λοιπόν δέχεσαι την ύπαρξή του και Τον κατηγορείς αναξίως, ή μιλάς για ανύπαρκτες κατηγορίες.

Να διευκρινίσω και πάλι ότι η κριτική μου στέκεται απέναντι στους ανθρώπους που υπηρετούν αυτόν τον Γιαχβέ. Τον οποίον έχουν φτιάξει κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους: Αυταρχικό, πλεονέκτη, κακόβουλο, εκδικητικό, ανέραστο, ζηλότυπο, εν ολίγοις ένα εξάμβλωμα.
Δεν θα διαφωνήσω όμως στο ότι παρέχει την χάρη του και τα πλούσια ελέη του στους πιστούς του εκπροσώπους. Αν διαφωνεί κανείς σ’ αυτό, δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά στην εκκλησιαστική περιουσία.

Λυπάμαι κύριε Γιώργο Φωτεινέ Σκηνοθέτη, που η προσπάθεια αντιχριστιανικής προπαγάνδας που έκανες δεν σου βγήκε όπως την περίμενες. Πρέπει να σκηνοθετήσεις άλλες συκοφαντίες πιο πειστικές.

Τι να σου απαντήσω εδώ φίλε μου; Ας δανειστώ μια φράση από τον Πιραντέλο: Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε!

Φιλικά
Νικόλαος Μαυρομάγουλος
Μπακάλης.
Από το περιοδικό Τρίτο Μάτι Ιουνίου 2006.

Επειδή οι μπακάληδες είχαν δυστυχώς παρόμοια τύχη με τους μάγκες του άσματος - δεν υπάρχουν πια γιατί τους πάτησαν τα σούπερ μάρκετ - να υποθέσω ότι η υπογραφή «μπακάλης» από τον κ. Μαυρομάγουλο εκφράζει μια κάποια ενοχλημένη αντίθεση προς το «σκηνοθέτης» της δικής μου υπογραφής. Αντίθεση την οποία εκφράζει με τρόπο επιδεικτικό ώστε να γίνει κραυγαλέα φανερή. Αν ωστόσο επαγγέλλεται μπακάλης ο κ. Μαυρομάγουλος – πράγμα για το οποίο τρέφω αμφιβολίες – τιμή του διότι αποτελεί ένα καθ’ όλα άξιο επιτήδευμα που απαιτεί κόπο, μόχθο και πολύ καθημερινή εργασία. Αν όμως όχι, τότε λυπάμαι γιατί εγώ είχα το θάρρος να βάλω στην υπογραφή μου την επαγγελματική μου ιδιότητα παρ’ όλες τις πιθανές επιπτώσεις που μπορεί να είχε κάτι τέτοιο στις επαγγελματικές μου σχέσεις. Ο ίδιος όμως όχι.

Το πιθανότερο όμως είναι η υπογραφή «μπακάλης» να μην υποδηλώνει παρά τον μπακάλικο τρόπο που αντιμετωπίζει τα θέματα της ιστορίας και των μεταφυσικών ανησυχιών ο κ. Μαυρομάγουλος. Στην περίπτωση αυτή, δέχομαι τον χαρακτηρισμό «μπακάλης» για τον εαυτό του. Του εύχομαι δε, να καταφέρει να εντρυφήσει κάποτε στα θέματα της ιστορίας και της φιλοσοφίας, αντιμετωπίζοντας τα ζητήματα αυτά όχι ως μπακαλοτέφτερα αλλά με τη δέουσα σοβαρότητα.