Ανάσταση (1) Πώς κατάφερε κι αναστήθηκε ο Χριστός;

Ο Χριστός δεν ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που είχε αναστηθεί. Αναστάσεις κοινότατων μάλιστα ανθρώπων υπήρξαν κι άλλες πριν απ’ αυτόν.

Ίσως να μην το γνωρίζουν αυτό όσοι δεν ασχολούνται ενδελεχώς με την Παλαιά Διαθήκη, όσοι την μελετούν όμως γνωρίζουν πολύ καλά ότι πριν απ’ τον Ιησού, είχε εγερθεί εκ του θανάτου ένας νεαρός, ο γιος της χήρας που ανάστησε ο προφήτης Ηλίας! Στο σπίτι της εν λόγω χήρας είχε σπιτωθεί για τα καλά ο προφήτης, τον τάιζε, τον πότιζε, τον έπλενε, (ας μην υποθέσουμε τι άλλο μπορεί να του έκανε για να μην κάνουμε ακατάλληλο το blog) και γενικώς περνούσε μια χαρά ο Ηλίας. Όμως η χήρα είχε κι ένα μικρό γιο που μια μέρα, εντελώς απροσδόκητα, πέθανε. Κλάμα και οδυρμός η καημένη η χήρα αλλά σιγά τα λάχανα για τον προφήτη που δεν ήταν τίποτε αδύνατο γι αυτόν. Ανέβασε τον πεθαμένο γιο στο υπερώο του σπιτιού, έκανε ορισμένα κόλπα ώσπου τον ανάστησε, έτσι απλά! (Γ΄ Βασιλειών ΙΖ: 8-24).

Το ίδιο και ο βοηθός και διάδοχος του προφήτη Ηλία, ο προφήτης Ελισαίος. Ο Ελισαίος πήρε το χούι του δασκάλου του (μ’ όποιον δάσκαλο καθίσεις που λένε), τον σπίτωναν δηλ. κι αυτόν οι γυναίκες, μόνο που αυτός δεν έμπλεκε μόνο με χήρες αλλά και με παντρεμένες! Μια μέρα λοιπόν, ο γιος της κυρίας με την οποία είχε πάρε - δώσε, πέθανε. Έκανε κι ο Ελισαίος όμως ότι έκανε ο Ηλίας. Ανέβασε το πεθαμένο παιδί στο υπερώο, έκανε ότι κόλπα του είχε διδάξει ο Ηλίας ώσπου εντέλει «το παιδίον επταρνίσθη έως επτάκις και ήνοιξε το παιδίον τους οφθαλμούς αυτού» (Δ΄ Βασιλειών Δ: 31-37).

Χωρίς να θέλουμε να υποβαθμίσουμε την ανάσταση του θεανθρώπου, να όμως που είχαν προηγηθεί κι άλλες αναστάσεις πριν απ’ αυτόν. Κι αφού κατάφεραν κι αναστήθηκαν αυτοί οι κοινοί και καθημερινοί άνθρωποι – τα παιδιά των δύο χηρών – ε, υποθέτουμε ότι δεν θα ήταν δύσκολο να το καταφέρει κι ένας θεάνθρωπος!

Πέρα από το χιούμορ όμως – που ως γνωστόν μακραίνει τη ζωή – υπάρχει ένα σημείο σ’ αυτά τα εδάφια που αν το προσέξουμε καλύτερα, ίσως μας βοηθήσει να καταλάβουμε το πώς κατάφερε κι αναστήθηκε ο Χριστός. Ποιο σημείο είναι αυτό; Εκείνο ακριβώς που λέει ότι: «το παιδίον επταρνίσθη έως επτάκις και ήνοιξε το παιδίον τους οφθαλμούς αυτού» (Δ΄ Βασιλειών Δ, 31-37). Κι αφού ο Ελισαίος είχε ακολουθήσει κατά γράμμα τις ενέργειες του δασκάλου του, του Ηλία, το πιθανότερο είναι να είχε «πταρνισθεί έως επτάκις» και ο γιος της άλλης χήρας (εκείνης με την οποία βολευόταν ο Ηλίας).

Μα, θα ρωτήσει εύλογα κάποιος, τι σχέση έχει το… πτάρνισμα με την ανάσταση κάποιου; Φταρνίζονται οι… αναστημένοι;

Απάντηση: Βεβαίως φταρνίζονται! Κι όχι μόνο φταρνίζονται αλλά και παραφταρνίζονται διότι το πτάρνισμα αποτελεί το Α και το Ω σε παρόμοια περιστατικά.

Μας το εξηγεί ο μεγάλος γιατρός του 2ου μ.Χ. αι., ο Γαληνός, του οποίου το έργο προώθησε σημαντικά την ιατρική επιστήμη (συνέγραψε περί τα 500 έργα, τα περισσότερα από τα οποία χάθηκαν κατά τις συστηματικές πυρπολήσεις βιβλιοθηκών από τον τέταρτο αιώνα και μετά).

Λύνοντάς μας την απορία για το λόγο για τον οποίο ο γιος της χήρας φταρνίσθηκε έως και επτά φορές πριν ανοίξει τα μάτια του κατά την ανάστασή του («το παιδίον επταρνίσθη έως επτάκις και ήνοιξε το παιδίον τους οφθαλμούς αυτού»), ο Γαληνός γράφει ότι για τις ληθαργικές καταστάσεις, συνιστά, μεταξύ των άλλων, και «πταρμικοίς χρησόμεθα». Δηλαδή πταρνιστικά! (Γαληνού θεραπευτική Βιβλίο Ν. 10.31.9).

Τι υποστηρίζεις λοιπόν, ίσως αναρωτηθεί κάποιος. Ότι τα δύο αυτά παιδιά που ανάστησαν ο Ηλίας και ο Ελισαίος, δεν είχαν πεθάνει αλλά είχαν πέσει σε κάποιου είδους τεχνητής νάρκωσης (λήθαργο) από τους δύο ευφυείς «προφήτες»; Και ότι αυτοί, χρησιμοποιώντας στη συνέχεια τεχνικές με «παρνιστικά» (όπως αναφέρει ο Γαληνός), τα επανέφεραν;

Ας τα πάρουμε με τη σειρά: Με ποιον τρόπο έπεφταν τεχνητά οι άνθρωποι σε ληθαργική κατάσταση; Συνήθως με μανδραγόρα αλλά και με κατάλληλη χρήση άλλων φυτών. Για ποιο λόγο έριχναν τους ανθρώπους σε ληθαργική κατάσταση; Συνήθως για να τους ναρκώσουν ώστε να επιτευχθεί μια εγχείρηση. Γράφει ο Αριστοτέλης Κούζης, καθηγητής της Ιστορίας της Ιατρικής στο πανεπιστήμιο Αθηνών:
«Νάρκωση καλείται η δια φαρμάκων ελάττωση της εγερσιμότητας του νευρικού συστήματος μέχρις εξουθένωσης ή καταστολής της λειτουργίας του. Το οδυνηρό αίσθημα του άλγους, νόσων και τραυματισμών, έφερε τους ανθρώπους από αρχαιοτάτων χρόνων στην αναζήτηση μετριασμού ή και καταστολής του. Πιθανότατα εκ τύχης κάποιοι αντελήφθησαν στην αρχή τις ναρκωτικές ιδιότητες των φυτών τις οποίες χρησιμοποίησαν αρχικά εξωτερικώς και αργότερα εσωτερικώς. Ήδη από την αρχαιότητα γνώριζαν τρόπους ναρκώσεως δια πιέσεων της καρωτίδας, και το αιμοφόρο αυτό αγγείο ίσως από το καρόω (ναρκώνω) να ονομάσθηκε καρωτίδα»!
(Αριστοτέλης Κούζης, καθηγητής της Ιστορίας της Ιατρικής στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Από το άρθρο του στην Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη στο λήμμα Νάρκωση).

Ώστε χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι λαοί αναισθητικά σε εγχειρήσεις και λοιπές επεμβάσεις;

«Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι γνωρίζουν το όπιο και την ινδική κάνναβη. Οι Σκύθες κατά τον Ηρόδοτο γνώριζαν την εισπνοή ατμών ινδικής κάνναβης. Στην αρχαία Ινδία αναφέρεται η νάρκωση και η εκτέλεση ανατρήσεως κρανίου του βασιλιά Boja υπό την επίδραση ουσίας με το όνομα zamohini. Ο βασιλιάς ανένηψε από τη νάρκη με άλλη διεγερτική ουσία καλούμενη sanjivini».
(Αριστοτέλης Κούζης, ό.π.).

Για να έχουν τη δυνατότητα στην αρχαία εποχή να κάνουν μέχρι και ανάτρηση κρανίου, σημαίνει ότι ο ασθενής μπορούσε να πέφτει σε πολύ βαθύ λήθαργο!

Εντάξει όλ’ αυτά αλλά ο Ηλίας και ο Ελισαίος έδρασαν στην Ιουδαία. Ήταν γνωστές τέτοιες μέθοδοι στους Εβραίους;

«Οι Εβραίοι στο Ταλμούδ επί Ελεάζαρ αναφέρουν εγχείρηση μετά από λήψη ναρκωτικού ποτού με το όνομα summa deschintha. Αλλού (σ.σ., στο Ταλμούδ) υπονοείται η δυνατότητα ανώδυνης αποκοπής χειρός, συνηθισμένης τιμωρίας τους χρόνους εκείνους. Για κατάδικους σε θάνατο συνιστάται (σ.σ., απ’ τους Εβραίους και το Ταλμούδ) η χορήγηση κάποιου ποτού. Ίσως δε ο οίνος (σ.σ., όξος) που προσέφεραν στον Ιησού επί του σταυρού, να είχε αυτή τη ναρκωτική δύναμη. Ο Μηλιαράκης* θεωρούσε πιθανό ο οίνος αυτός (σ.σ., που προσέφεραν στον Ιησού) να περιείχε μανδραγόρα, ναρκωτική ουσία που συνήθως εξάγεται δια οίνου ή όξους»! (Αριστοτέλης Κούζης, ό.π.).

* Μηλιαράκης Σπυρίδων (1852 – 1919), καθηγητής βοτανολογίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών, Επιμελητής βοτανικού μουσείου Αθηνών.

Αναφέρεται όμως πουθενά αν ποτίστηκε με οίνο, όξος ή κάτι παρεμφερές ο Ιησούς όταν βρισκόταν επάνω στο σταυρό;
Το αναφέρει ο ευαγγελιστής Μάρκος: «Δραμών δε εις και γεμίσας σπόγγον από όξους και περιθέσας αυτόν εις κάλαμον, επότιζεν αυτόν» (Μάρκος ΙΕ: 36)

Αν υπονοούμε ότι ο Ιησούς έπεσε σε λήθαργο λόγω των ουσιών που περιείχε ο σπόγγος τον οποίο αναφέρει ο Μάρκος, από πού συμπεραίνουμε ότι ήταν σε τόσο βαθμό ισχυρές αυτές οι ουσίες που χρησιμοποιούσαν, όπως λ.χ. ο μανδραγόρας, ώστε να πέφτει κάποιος σε λήθαργο και μάλιστα για ώρες;
«Η ναρκωτική δύναμη του μανδραγόρα ήταν πασίγνωστη στην αρχαία Ελλάδα. Υπήρχε ολόκληρη κωμωδία του Αλέξιδος (4^ος αι. π.Χ.) που έφερε το όνομα «Η μανδραγοριζομένη». Ακριβώς δε τον μανδραγόρα μεταχειρίζοντο οι Έλληνες προς γενική νάρκωση προκειμένου να εγχειρήσουν ή να καυτηριάσουν τους ιστούς, όπως βεβαιεί ο Διοσκουρίδης: «εφ’ ων βούλεται αναισθησίαν τεμνομένων ή καιομένων ποιήσαι… Καθεύδει δε ο άνθρωπος αισθανόμενος ουδέν επί ώρας τρεις ή τέσσερις… χρώνται (χρησιμοποιούν) δε ταύτην (τη ρίζα μανδραγόρα) οι ιατροί όταν τέμνειν ή καίειν μέλλωσιν… υπνωποιά δε καθίστανται εις τους μυκτήρες (ρώθωνες) προσαγόμενα» Διοσκουρίδης περί απλών φαρμάκων βιβλίο πρώτο 1.11-14).
(Αριστοτέλης Κούζης, ό.π.).

Μαθαίνουμε λοιπόν ότι είναι σε τόσο βαθμό ισχυρός ο μανδραγόρας ώστε τον χρησιμοποιούσαν προς γενική νάρκωση για να καυτηριάσουν τους ιστούς! Κι ότι ο ασθενής παρέμενε μέχρι και τέσσερις ώρες εντελώς αναισθητοποιημένος χωρίς να αντιλαμβάνεται τις τομές ή τους καυτηριασμούς που του έκαναν!

Λέει όμως ότι τους ασθενείς τους ναρκώνανε δίνοντάς τους να εισπνεύσουν μανδραγόρα από τους ρώθωνες. Στον Ιησού όμως, γνωρίζουμε ότι δεν του έδωσαν να εισπνεύσει αλλά ότι του προσέφεραν να καταπιεί το υγρό μέσω του ποτισμένου σπόγγου, πράγμα που εκτός από τον Μάρκο το αναφέρει κι ο Ματθαίος «Και ευθύς έδραμεν εις εξ’ αυτών και λαβών σπόγγον και γεμίσας όξους και περιθέσας εις κάλαμον επότιζεν αυτόν» (Ματθαίος ΚΖ: 48).

Τι αναφέρει επ’ αυτού η ιστορία της ιατρικής; "Την επιτυχή ενέργεια του αναισθητοποιού μανδραγόρα απέδειξε πειραματικώς ο Άγγλος Richardson. Οι Ρωμαίοι εξακολούθησαν να μεταχειρίζονται τον μανδραγόρα ως ναρκωτικό όπως αναφέρουν ο Κέλσος, ο Πλίνιος και ο Απολήιος καθώς αργότερα και οι Βυζαντινοί… Κατά το μεσαίωνα μεταχειρίζοντο τους καλουμένους υπνοφόρους σπόγγους (spongia somnifera)" (Αριστοτέλης Κούζης, ό.π.).

Υπνοφόροι σπόγγοι! Τι ήταν αυτοί οι «υπνοφόροι σπόγγοι» και πώς συνδέονται με τη σταύρωση;

«Οι σπόγγοι αυτοί διεποτίζοντο με ναρκωτικές ουσίες, μανδραγόρα, οπίου, υοσκύαμου, κωνίου κλπ και μετά ξηραίνοντο. Το ναρκωτικό αυτό παρασκεύασμα (confektio soporis όπως απεκαλείτο), πρό της ναρκώσεως ενεβαπτίζετο εντός ύδατος και προσεφέρετο προς εισπνοήν εις τους μέλλοντας να εγχειρισθώσιν. Συνήθως η νάρκωση επήρχετο όχι όπως πίστευαν δια της απλής εισπνοής αλλα δια της καταπόσεως ποσότητος του καταρρέοντος υγρού εκ του βρεγμένου σπόγγου στη μύτη του εγχειριζομένου. Μετά την εγχείρηση χορηγούσαν αναληπτικά προς όσφρησιν, ώστε να αποτραπεί ο ύπνος στον οποίον οι εγχειριζόμενοι εβυθίζοντο για μέρες μετά την εγχείρηση». (Αριστοτέλης Κούζης, ό.π.).

Δια της καταπόσεως του κατάλληλου μείγματος λοιπόν, μέσω του βρεγμένου σπόγγου, έφερναν σε κατάσταση πλήρους νάρκωσης τον ασθενή!

Κάτι παρόμοιο δεν συνέβη και με τον Ιησού; Στον οποίο του πρόσφεραν τον σπόγγο, προσαρμοσμένο σε καλάμι και ποτισμένο με υγρό, πράγμα που αναφέρει κι ο Ιωάννης: «Έκειτο δε εκεί αγγείον πλήρες όξους και εκείνοι γεμίσαντες σπόγγον από όξους και περιθέσαντες εις ύσσωπον προσέφεραν εις το στόμα αυτού» (Ιωάννης ΙΘ: 29).

(«Ύσσωπος» είναι το κλαδί. Το πιθανότερο όμως είναι να σφάλλει ο Ιωάννης και να έχουν δίκιο ο Ματθαίος κι ο Μάρκος που μιλούν για καλάμι κι όχι για ύσσωπο).

Αν το καλοσκεφτούμε, δεν προκαλεί απορία το πώς βρέθηκαν εκεί, δίπλα στο σταυρό, επάνω στο λόφο του Γολγοθά, ένας κουβάς με «όξος»; Κι ένα κατάλληλα διαμορφωμένο καλάμι και ο σπόγγος προσαρμοσμένος πάνω του; Διότι μας έμαθαν ότι οι Ρωμαίοι, όταν δίψασε, του έδωσαν να πιει ξύδι με το σφουγγάρι. Θα πρέπει δηλ. να δεχθούμε ότι οι Ρωμαίοι κουβαλούσαν κάθε φορά πάνω στον Γολγοθά έναν κουβά με ξύδι, μόνο και μόνο για να κάνουν πλάκα σε κάποιον φουκαρά που θα είχε την ατυχία να διψάσει πάνω στο σταυρό;

Άλλωστε, το σπόγγο με το ξύδι ΔΕΝ του το πρόσφερε Ρωμαίος. ΠΟΥΘΕΝΑ στα εδάφια δεν γίνεται λόγος ότι τον σπόγγο τον βούτηξε στο «ξύδι» και του τον έδωσε Ρωμαίος στρατιώτης, αυτό το βλέπουμε μόνο σε γλυκανάλατες ταινίες τύπου Φράνκο Τζεφιρέλι. Το ακούγαμε βέβαια και στο σχολείο από τους θεολόγους ώστε να πειστούμε ότι δεν έφταναν τα τόσα βάσανά του Χριστού, του δώσανε να πιει και ξύδι συν τοις άλλοις τη στιγμή που εκείνος ζήταγε νερό!

Με το που ρούφηξε το υγρό απ’ το σπόγγο (ένα μείγμα μανδραγόρα, οπίου, υοσκύαμου, κωνίου κλπ), έπεσε αμέσως σε βαθιά νάρκη. Κανένας άνθρωπος, ποτέ, σ’ όλες τις αρχαίες μαρτυρίες που έχουν διασωθεί, δεν πέθανε μετά από μία ή μιάμιση ώρα επάνω στο σταυρό. Οι εσταυρωμένοι έκαναν μέρες να πεθάνουν, είτε ήταν καρφωμένοι είτε ήταν δεμένοι στο σταυρό, διότι ακόμη και καρφωμένοι να ήταν, ούτε ακατάσχετη αιμορραγία προκαλείται απ’ το κάρφωμα στις παλάμες και στα πόδια ούτε κινδυνεύει κανείς να πεθάνει σε μία ή μιάμιση ώρα από λοίμωξη.

Στις έξη το απόγευμα βρισκόταν ακόμη στο πραιτόριο όπου ο Πιλάτος συνομιλούσε με το έξαλλο πλήθος (Ιωάννης ΙΘ 14-16). Στις 9 το βράδυ «παραδίδει το πνεύμα» (Ματθ. ΚΖ 45-50, Μάρκ. ΙΕ 33-37, Λουκ. ΚΓ 44-46). Μέσα σ’ αυτό το τρίωρο έπρεπε να ετοιμαστούν οι κρατούμενοι, να καλυφθεί η απόσταση της πομπής από το πραιτόριο μέχρι την έξοδο της πόλης κι από κει η ανάβαση στο Γολγοθά και η σταύρωση. Πόση ώρα πιστεύετε λοιπόν ότι έμεινε εντέλει πάνω στο σταυρό πριν «παραδώσει το πνεύμα»;
Δηλ. πόση ώρα πιστεύετε ότι έμεινε επάνω στο σταυρό πριν βυθισθεί στην αγκαλιά μιας βαθιάς αλλά αναστρέψιμης διαδικασίας που σήμερα ονομάζουμε «γενική αναισθησία»;

Όλα τα στοιχεία που παραθέτω καθώς κι η εκπληκτική συλλογιστική που αναπτύσσεται, τα έχω δανειστεί απ’ το βιβλίο του Μιχάλη Καλόπουλου «ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ» που κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία. Τα στοιχεία που έχει ο συγγραφέας είναι πλήθος και συγκλονιστικά, εγώ παραθέτω μόνον ελάχιστα απ’ αυτά.

Συνεχίζεται εδώ